سمیه علیپور: حجت‌الله ایوبی از روزی که مسئولیت را در سازمان سینمایی برعهده گرفته همانند تمامی مدیران دیگر تمام قد پشت اقدامات خود ایستاده و از آن دفاع کرده است، اما نکته در اینجاست که مدیرانی که همواره تحت فشار از اقدامی یا برنامه‌ای باز مانده‌اند، با یادآوری چند باره موقعیتی که در آن قرار گرفته بودند، سعی می‌کنند توضیح دهند که در چه شرایطی تن به یک اقدام نامطلوب داده‌اند، اما در مورد رئیس سازمان سینمایی و برنامه‌های این بخش وضعیت به گونه دیگری است.
ایوبی در مورد اکران دو فیلم «رستاخیز» ساخته احمدرضا درویش و «خانه پدری» به کارگردانی کیانوش عیاری پا پس کشید. آنچه این شرایط را به وجود آورد مجموعه‌ای از انتقادهای بیرونی بود و در نهایت نیز ایوبی از تن دادن به این فشارها خودداری نکرد و اکران این دو فیلم به فاصله یک روز و یا چند سئانس از شروع نمایش پایان یافت.
موضوع جایزه ندادن به فیلم «عصبانی نیستم» رضا درمیشیان هم در همین دوره اتفاق افتاد و خیلی موضوعات دیگر و فیلم‌هایی که با فراهم آوردن شرایطی دیگر صدای کارگردانان آن‌ها نیز شنیده نمی‌شود.
در این وضعیت است که در یک نگاه می‌توان برای اکران «قصه‌ها» ساخته رخشان بنی‌اعتماد خوشحال شد که منتقدان فیلم چندان روی انتفاد خود پافشاری نکردند و به نوشته‌هایی و فشارهایی که گاه به کارگردان وارد کردند، اکتفاد کردند. چون تجربه مدیریت کنونی ثابت کرده، هرگاه میزان فشارها از حدی بالاتر رفته است، مدیریت پا پس کشیده است.
حالا در وضعیتی که تحلیل‌گران بسیاری در مورد محافظه‌کاری مدیریت سینمای ایران شک و تردیدی ندارند، و در موقعیتی که انتظار مي‌رود مدیر سینمایی پا میان بگذارد و از اتفاقی که برای یک فیلم مذهبی افتاده، ابراز تاسف کند و این امید را به اهالی سینما بدهد که آثارشان با تدبیری که او خواهد اندیشید بعد از این چون «رستاخیز»، «خانه پدری» و یا «عصبانی نیستم» و «آشغال‌های دوست‌داشتنی» به حاشیه رانده نخواهند شد، در گفت‌و گویی تمام قد از عملکرد خود دفاع کرده و تحلیل‌های بعد از اکران نکردن «رستاخیز» را حاصل شتابزدگی منتقدان دانسته است.
او در گفت‌و گویی با «خبرگزاری مهر» به منتقدان خود چنین تذکر داده است: «در درجه نخست باید این نکته را به کسانی که معتقدند وزارت ارشاد پای مجوزهایی که می دهد، نمی ایستد متذکر می شوم که با کمی صبر و حوصله متوجه خواهند شد وزارت ارشاد پای مجوزهایی که داده ایستاده و می ایستد.»
ایوبی در این گفت‌وگو وقتی از او درباره مجوزهای صادر شده برای فیلم‌های اکران نشده سئوال شد، چنین پاسخ داد: «رسالت مدیریت کلان سینما این است که از فیلم های تولید شده در سینمای ایران صیانت کند. به معنای واقعی باید بگویم که تک تک سینماگران برای من مهم هستند و به هیچ عنوان دوست ندارم برای شخصی حاشیه ایجاد شود. باید کمک کنیم و شرایطی فراهم آوریم تا سینماگران در فضایی آرام فیلم های خود را بسازند و اکران کنند. ضمن اینکه فقط هدف این نیست که به سینماگران گزارش دهیم که فلان فیلم اکران شده بلکه کیفیت اکران نیز از اهمیت بسیاری برخوردار است.»
این مدیر با وجود تمامی شرایطی که برای فیلم‌های دارای مجوز به وجود آمده، همچنان روی اهمیت پروانه نمایش پافشاری می‌کند. او گفت: «ضمن اینکه تفسیر و تاویل درباره آثار سینمای ایران حق همه است اما نباید این انتظار وجود داشته باشد که مجموع این تفسیرها و بعضا انتقادها، مرجع تصمیم گیری نظام جمهوری اسلامی ایران نیز باشد. من بارها بر این نکته تاکید کردم که نظام جمهوری اسلامی ایران که در راس آن ولی فقیه وجود دارد، ساز و کارهای مشخصی دارد و ساز و کار اکران فیلم در این نظام قانونمند، پروانه نمایش است.»
ایوبی خطاب به کسانی که قانون را محترم نمی‌شمارند گفت: «ما با آن دسته از افرادی که التزام عملی به ولایت فقیه ندارند، کاری نداریم. عده ای وجود دارند که بر تفسیر نادرست خود پافشاری می کنند و این تفسیر را به عموم تعمیم می دهند که از نظر من این دسته از افراد التزام عملی به ولایت فقیه ندارند. داشتن التزام عملی به ولی فقیه به معنای پذیرش ساز و کارهای قانونی است که یکی از این ساز و کارهای قانونی احترام به مجوز ساخت و نمایش آثاری است که از کانال وزارت ارشاد گذشته‌اند.»
منتقدان عملکرد این مدیر سینمایی چند دسته‌اند، گروهی همان کسانی‌اند که پیش از این ساکن سازمان سینمایی بودند و حالا با رسانه‌ای که در اختیار دارند، هر نکته‌ای را فرصتی برای تضعیف این سازمان و مدیریتش می‌دانند.
گروه دوم منتقدانی‌اند که با تحلیل علمی سخن مي‌گویند، نقد کردن مدیریت سینمایی برای آنان سودی غیر از بهبود اوضاع سینما ندارد که یکی از نوشته‌های تحلیلی دقیق در این زمینه را می‌توان یادداشتی دانست که مهرزاد دانش منتقد سینما در این مورد نوشت. اینجا
از همین منظر است که وقتی سخنان رئیس سازمان سینمایی در دفاع از عملکرد خود در شرایط فعلی خوانده می‌شود، این نگرانی به وجود می‌آید که آیا به واقع این مدیر از عملکرد خود راضی است؟ آیا با وجود این رضایت و شرایطی که ملموس است، امنیت پروانه نمایش‌های سینمایی برجاست؟
در حالی که زمزمه اکران فیلم «محمد(ص)» مجید مجبدی شنیده می‌شود، گروهی شروع به نوشتن مطالبی کرده‌اند که در آن احتمال می‌دهند فیلم این کارگردان هم به سرنوشت «رستاخیز» دچار شود.
پرسش اینجاست که بعد از این حجم از نفوذ نظرات غیرسینمایی‌ها به سینما، آیا مدیریت فعلی توان آن را دارد که پای مجوزهای خود در عمل و به واقع بایستد نه در کلام؟ آیا شیوه به کار بردن برخی مسکن‌ها پایان خواهد یافت تا دردی که واقعا بدنه سینما را به چالش کشیده، فیلمسازی را دچار بحران کرده، فضای اکران را با ناآرامی‌هایی همراه ساخته، ترمیم و اصلاح شود؟
اینجاست که در وضعیت پربحران کنونی، در شرایطی که رنج وارد شده به سینما از اکران نشدن و از پرده پایین کشیدن فیلم‌ها، تنه سینمای ایران را درگیر کرده، این پرسش به وجود می‌آید که وقتی مدیر سینمایی از عملکرد خود دفاع می‌کند، در اصل در حال دفاع از چه چیزی است؟
5858