کنسرت - پرفورمنس «تهمورس و ما» که برای اجرا در شش پرده برنامه‌ریزی شده بود، شب گذشته دومین و آخرین اجرایش را روی صحنه برد.
تهمورس پورناظری که در این کنسرت آهنگسازی، طراحی هنری، خوانندگی و همچنین نوازندگی تار، سه‌تار، تنبور و دوتار را برعهده داشت، در پرده‌ی نخست، سه‌تارش را در حالی می‌نواخت که روی مبلی نشسته بود و یک ظرف میوه در مقابلش بود. دکور این پرده که روایتگر شب بود با وسایلی مانند آباژور، کتابخانه، ساعت ایستاده و صندلی پر شده بود. نوازندگان برای اجرای چهار قطعه‌ی «شب»، «وقتی تو در خوابی»، «طلوع» و «در آستانه» روی صحنه آمدند و در پایان هم گفت‌وگوی کوتاهی مانند بازیگران تئاتر باهم داشتند و در همین فرصت، چیدمان دکور را کمی تغییر دادند.
در پرده دوم قطعه «سمرقندهار» نواخته شد. پرده سوم نیز که شامل دو بخش «از ارس تا هامون» و «رخس باران» بود، دکوری مشابه پرده نخست داشت با این تفاوت که نوری به رنگ سبز - آبی بر نوازندگان می‌تابید.
امیرحسین حسنی‌نیا در پرده چهارم و در اجرای قطعه «مطرب خوش‌نوا» به سماع درآمد، در حالی که نوازنده اصلی این پرده، تهمورس پورناظری بود و با نورپردازی در مرکز توجه قرار گرفته بود.
چراغ‌های وهم‌انگیز آویزان و نوازندگان یک‌دست سفیدپوش در حالی که ابری صحنه را دربرگرفته بود و رنگ آبی ملایمی بر آن‌ها می‌تابید، پس‌زمینه پرده پنجم برای اجرای «مردی که نه می‌گفت» بود. در پایان این کنسرت نیز قطعه موسیقی «بال در بال» با بازی سایه‌ها اجرا شد.
هرچند کنسرت - پرفورمنس «تهمورس و ما» ایده مبتکرانه‌ای داشت، اما ضعف‌های متعددی که در اجرای این ایده وجود داشت، سبب شد که تا حدودی زیبایی نوای موسیقی در سایه‌ی صدابرداری نامناسب، خوانندگی نه‌چندان حرفه‌ای و برخی ناهماهنگی‌ها بین نوازندگان قرار گیرد.
رضا موسوی کارگردان هنری، توماج دانش‌بهزادی صحنه‌گردان، رضا حیدری طراح نور، حسین مقدم صدابردار و سیدمصطفی طباطبایی‌نسب دکوراتور، این کنسرت - پرفورمنس بودند. همچنین حسین رضایی‌نیا سازهای کوبه‌ای، تینا جامه‌گرمی ویلن و پیانو، نگار نوراد ویلنسل، آتنا اشتیاقی ویلنسل و کنترباس، آرین کشیشی گیتارباس و کنترباس، آرشاک ساهاکیان دودوک، کلارینت و سرنا نواختند.
5757