متین والی‌نژاد - خبرگزاری خبرآنلاین؛ ژاپنی‌ها انسان‌های روراست و رکی هستند. وقتی در حاشیه تمرین تیم ملی ژاپن از خبرنگاران آن ها می‌پرسی ایده‌ت راجع به ایران چیست؟ پاسخ می‌دهند: «من همین دیروز به ایران آمده‌م، بنابراین هیچ ایده‌ای ندارم.» حتی بدون تعارف می‌گفتند این یک ماموریت کاری است و اگر مجبور نمی‌شدند نمی‌آمدند.
در این بین عده‌ای از خبرنگاران و عکاسان ژاپنی برای چندمین بار بود که به ایران می‌آمدند و تصویر کامل تری از کشورمان داشتند. یکی از آن‌ها به نام دایچیرو آمینو از روزنامه د هوچی شیمبون زمانی که متوجه شد تیم خبرآنلاین با مترجم ژاپنی به تمرین آمده حسابی خوشحال شد و شروع به صحبت کردن کرد. بر خلاف سایر ژاپنی‌ها که خیلی خوش برخورد و پرحرف نبودند، این یکی حسابی چانه‌ش گرم بود و حرف برای گفتن داشت. از این گفت که 4 بار به ایران آمده و نکته‌ای که در این کشور توجش را جلب کرده این است که چرا زن‌های ایرانی اکثرا سیاه پوش هستند؟
برخلاف تصور خودمان که رفته‌ایم و مصاحبه و گزارش تهیه کنیم، خبرنگاران ژاپنی حسابی ما را گیر انداخته بودند و سوالاتی که انگار سال‌ها بود نمی توانستند از کسی بپرسند شروع به پرسیدن کردند. برای‌شان مهم بود که راجع به ژاپن چطور فکر می‌کنیم و فوتبال ایران و ژاپن چه جایگاهی دارند. تحلیل فنی خبرنگارهای ایرانی برای‌شان بسیار مهم بود و با دقت آن‌ها را می‌نوشتند.
خیلی از آن‌ها پیگیر وضعیت سردار آزمون بودند. که برنامه‌اش برای آینده چیست و این استعداد به کجا خواهد رفت. به طور جد از وجود چنین فوتبالیستی در آسیا خوشحال بودند و آن را مسی ایرانی می‌نامیدند که می‌تواند تصویر فوتبال قاره آسیا را تغییر بدهد. از مهدی طارمی و آندو تیموریان هم چیزهایی می‌دانستند. آندو برای‌شان یک جاذبه بود.
البته از نکات قابل تامل این بود که خیلی از بازیکنان نسل جدید ایران را نمی‌شناختند و به نام بردن از علی دایی، علی کریمی، خداد عزیزی و کریم باقری اکتفا می‌کردند. حتی مدیر رسانه‌ای تیم ملی ژاپن گفت نسل جدید بازیکنان ایران زیاد شناخته شده نیستند.
از نکات عجیب این تمرین ژاپنی‌ها، حضور بسیار پرتعداد خبرنگاران ژاپنی بود. حدود 40 نفر، با کاروان سامورایی‌ها راهی تهران شده بودند. هزینه تمام‌شان با فدراسیون ژاپن و موسسات خبری بود. آن هم در شرایطی که بازیکنان ژاپنی در پایان تمرین یک نفرشان آن هم به زور مصاحبه می‌کند و برخورد خوبی با اهالی رسانه ندارد.
در هر صورت ملت عجیبی هستند، نظم اعصاب خرد کنی در کارشان حاکم بود و به سختی حرف می‌زدند. البته به نظر می‌رسد به خاطر سختی زبان ژاپنی انقدر کم حرف باشند! وگرنه خبرنگار که این شکلی نمی‌شود. معدود آدمی بین‌شان خوش حبت بود و با روی باز پذیرای غریبه بود. با لنزهای خیلی بزرگ و اینترنت ماهواره‌ای حسابی سرگرم بودند و فقط کار می‌کردند و کاری جدای از چیزی که برای‌شان تعریف شده بود انجام نمی دادند. می‌توان گفت از نظر فرهنگی شاید دورترین کشور به ایران باشند. ارتباط گرفتن با آن ها بسیار سخت بود و شاید اگر مترجم ژاپنی زبان نداشتیم، همان چند کلمه هم نمی‌شد ازشان حرف کشید.
258 41