کتایون کی خسروی: با مطرح شدن اسم بهروز افخمی همه منتظر بودند که برنامه «هفت» چیزی فرارتر از برنامه گبرلو نصیب اهالی سینما کند، بخصوص که بعد از کلی گمانه زنی و بالا و پائین شدن، چهره شناخته شده ای مثل بهروز افخمی برنامه را به دست گرفته و روی آنتن برده بود اما تنها سه هفته بعد از پخش سری جدید این برنامه ناامیدی ها جای امیدواری ها را گرفته است.
برنامه ای که جمعه شب و در آستانه یک هفته تازه قرار است خواب را از مخاطبان سینما دوستش بگیرد و آنها را تا بامداد پای تلویزیون میخکوب کند آنقدرها که باید جذاب نیست و جدا از این فاکتور مهم، در اصل قضیه ایرادهای بزرگی دارد که هفته به هفته تکرار می شود.
اول اینکه برنامه ای که به مدت 180 تا 200 قیقه به صورت ضبط شده روی آنتن می رود باید حاوی آیتم های بسیار جذابی باشد تا بیننده علاقه‌مند را تا لحظه‌های آخرپای تلویزیون نگه دارد؛ چرا که خبری از سورپرایزها و جملات تکان دهنده میهمان هایی نخواهد شد که خود مجری هم نمی داند چه چیزی قرار است بگویند. البته ایرادی به تولید آیتمی و پخش برنامه ضبط شده به افخمی و یارانش در هفت نمی توان گرفت چرا که ظاهرا او مجبور بوده این برنامه را به صورت ضبط شده به پخش برساند اما مشکلات زیادی در همین آیتم های تولیدی وجود دارد که قابل کتمان نیست.
برنامه هفت به عنوان برنامه تخصصی سینما باید بالاترین مرجع تصویری علاقه‌مندان هنرهفتم یا حداقل مهمترین مرجع آنهایی باشد که دنبال سایت ها و روزنامه های سینمایی نمی روند. اما این برنامه با حجم عمده ای از بیننده ، از گزارشگری استفاده می‌کند که اطلاعات سینمایی کامل یا حتی ناقصی ندارد! گزارشگر برنامه فردی است که پیش از این در برنامه‌ای اجتماعی تلویزیونی ماه عسل احسان علیخانی در نقش سازنده آیتم های گوناگون فعالیت کرده و تجربه دادد اما در حین گزارش های سینمایی اش مشخص می شود به هیچ وجه از جزئیات سینما و اتفاقات آن با خبر نیست و اصلا به سینما اشراف ندارد.
بهروز افخمی شاید خود به عنوان یک دایره المعارف سینمایی بتواند با حرف هایش جوان های عشق سینما را حداقل برای یک ساعت با خود همراه کند یا در مقام کارگردان بعضا با کارهای فراتر از متوسط نگاه ها را به خود برگرداند اما در نقش تازه اش به هیچ وجه مدیوم های برنامه سازی را رعایت نمی کند. تکرار آیتم های کلیشه ای در هر هفته و شروع برنامه با بحثی که فراستی در کافه خودش شروع می کند بیشتر برنامه را شبیه یک جنگ یا مجله ای سینمایی کرده که پر شده از گفت و گو و یاداداشت و هیچ خبر و گزارش روزی در آن دیده نمی شود.حتی این مردگی در مصاحبه های گرفته شده از بازیگران ، کارگردانان و اهالی سینما هم دیده می شود و این به خودی خود به هفت ضربه زده است.
افخمی می خواهد هفت را به یک برنامه کاملا تخصصی سینما تبدیل کند اما با سوال های عجیب از میهمان هایش و پیش کشیدن بحث« اولین ها» به دست خود از جریان تخصصی فاصله گرفته و دنبال دلمشغولی های کودکانه خودش می رود.
از سوی دیگر انتخاب حمید گودرزی به عنوان یکی از مجریانی که میهمان ها روبرویش می نشینند و بحث های جدی سینما را پیش می کشند انتخاب هوشمندانه و درستی به نظر نمی رسد و ظاهرا افخمی بیشتر از چهره او برای جذاب تر شدن برنامه اش استفاده کرده چرا که گودرزی به لحاظ اطلاعات و دانش سینمایی در اندازه ای نیست که میهمانانش را به چالش های اساسی بکشاند و بحث را جذاب و پر محتوی پیش ببرد.
استفاده از انیمیشن های سطح پائین یا روایت داستان سمبوسه فروشی که مقابل سینما بساط داشت و به فیلمسازی علاقمند شد نیز ازجمله ضعف های برنامه ای است که گاهی احساس می کنی مخاطبانش فقط عده ای نوجوان شیفته سینما هستند که با دیدن سینما پارادیزو اسیر جادوی آن سالن تاریک و محو رفتار قهرمان های روی پرده نقره ای شده اند و می خواهند هر طوری شده در سینما جایگاهی پیدا کنند.
از سوی دیگر معلوم نیست نقد و تحلیل فیلم بعد از پایان اکران فیلم‌ها قرار است چه چیزی را نصیب مخاطبی کند که احتمالا برای شناخت بیشتر درباره فیلم‌های اکران شده، به تماشای «هفت» می‌نشیند. قانون جدید بررسی آثار سینمایی در برنامه «هفت» پس از اتمام پروسه اکران هم یکی دیگر از اتفاقات عجیب و غریبی است که دلیل منطقی برای آن نمی‌توان پیدا کرد.
استفاده از اصطلاحات عامیانه و صمیمیت بیش از حد افخمی با میهمان هایش نیز تا حدودی به برنامه ضرر زده و مجری هفت آنقدر از اسامی کوچک میهمان هایش استفاده کرده که به نظر می رسد برنامه کاملا شخصی است و بیننده ای که میهمان را نمی شناسد باید تا پایان برنامه در ناآگاهی محض باقی بماند و نداند که حرف های چه کسی را می شنود.
۵۷۲۴۴