ژیمناستیک کاران حرفه ای در بخش بزرگسالان یکی پس از دیگری ناپدید شدند. «میلاد لیراوی» هم یکی از همین ژیمناستیک کارهایی است که استعداد فوق العاده ای داشت و در دوران فعالیت ورزشی مقام‌های زیادی برای استان کسب کرد كه از آن جمله می توان به مدال برنز مسابقات برون مرزی ارمنستان اشاره كرد. میلاد ۳۰ شهریور 68 در اهواز به دنیا آمده است. از ۷ سالگی به صورت آموزشی وارد ژیمناستیک شد و در ۹ سالگی در مسابقات شركت كرد. ۱۴ ساله بود كه به تیم ملی دعوت شد. به سن بالاتر که رسید، شرایط بدنی عالی ای را تجربه می كرد و انتظار یک آینده خوب را داشت كه همین طور نیز شد و در رده جوانان توانست برای استان و ایران افتخارآفرین شود.
گفت و گوی ما را با این ورزشكار موفق كه این روزها همه وقتش در بازار صرف می شود،
می خوانید. او مدتی است ازدواج کرده و در بازار پاکستانی‌های اهواز به همراه همسرش یك بوتیك راه انداخته است.
- خیلی زود زندگی حرفه ای را با ژیمناستیك شروع كردی. چرا؟
دلیل آن حسی خوبی بود که داشتم. زندگی‌ام را از همان اول، ژیمناستیک می‌دانستم و نقشه های بسیاری در این زمینه برای خود می كشیدم، اما شاید فقط نیمی از آن‌ها را اجرا كردم.
- چه مقام‌هایی کسب کردی؟
اولین بار در سن نوجوانی مقام نخست استانی را به دست آوردم و در سال ۸۵ در لیگ جوانان مقام دوم را کسب کردم. یک روز به یاد ماندنی هم در کارنامه‌ام ثبت کردم و به عنوان تنها فرد خوزستانی توانستم در سال ۸۹ مدال برنز مسابقات برون مرزی ارمنستان را برای کشور و استان کسب کنم. همچنین سال ۹۰ هم در لیگ بزرگسالان کشور توانستم جایگاه دومی را کسب کنم.
- چرا مدتی است خبری از تو شنیده نمی شود؟
دیگر سراغ ژیمناستیک نمی‌روم. سال ۹۱ که لیگ بر‌تر از سوی فدراسیون تعطیل شد، دیگر کمتر به تمرین می‌پرداختم و آذر ۹۳ به صورت کامل این رشته را کنار گذاشتم.
- مگر ژیمناستیک زندگی تو نبود؟چرا آن را كنار گذاشتی؟
زندگی من شده بود ژیمناستیک. فقط یک بازیکن نبودم و به مربیگری نیز می‌پرداختم. مگر می‌شود کسی که زندگی‌اش این رشته باشد، یکباره ر‌هایش کند؟ اما فشار روحی و روانی بر من و روی همه بازیکنان زیاد بود. به دلیل مشکلات مالی زیاد، ضعف مسئولان، نبود مدیریت و کمبود مربی بازیکنان جوان ناچار شدند این رشته را ترک کنند.
- یعنی دوستانت هم به دلیل نداشتن انگیزه مشغول کار‌های دیگر شدند؟
بله، اغلب از این رشته جدا شدند. استان در چند سال گذشته در بخش بزرگسالان استعداد‌های درخشانی داشت، اما درآمد پایین، نبود حمایت‌ها و بی‌توجهی مسئولان آن‌ها را بی‌انگیزه کرد.
- درآمد شما در ژیمناستیک چقدر بود؟
باورتان نمی شود. تا سال گذشته حدود ۱۲۰ هزار تومان دریافت می كردم. با این درآمد می‌توانستم هزینه زندگی خود و همسرم را تامین کنم؟ قطعا فشار‌ها و بی‌انگیزگی عوامل جدایی همه ژیمناستیک کار‌های حرفه ای بود.
- درآمد یک مربی چقدر است؟
مربیان ۹۰ تا ۱۵۰هزارتومان درآمد ماهانه دارند.
- اوایل که در ژیمناستیک مشغول شدی، كمبود مالی وجود داشت؟
بله. وضع مالی‌در چند سال گذشته مثل حالا خوب نبود. وضعیت مالی خانواده‌ها برای تامین مخارج بچه‌هایشان نامناسب بود. حالا وضعیت خانواده‌ها نسبت به سال‌های گذشته کمی بهتر شده است و اگر کسی بخواهد وارد ژیمناستیک شود، کمتر از گذشته آسیب می‌بیند.
- به نظر می‌رسد شهرهای استان از نظر فعالیت های پایه ای در این رشته وضعیت خوبی دارند. نظرت چیست؟
بله. كودكان به صورت حرفه ای کار می‌کنند و آموزش می بینند، اما در بخش بزرگسال کسی حرفه ای کار نمی كند و در این زمینه دچار مشكل هستیم.
- به نظر می رسد ژیمناستیک رشته مظلومی است. موافق هستی؟
بله. وقتی اداره ورزش و جوانان هیچ حمایتی از ما نمی كند، طبیعی است كه چنین اتفاقی بیفتد. سال‌ها برای دلخوشی به ما می‌گفتند پول به حساب هیات ژیمناستیك ریخته شده، اما از طرف دیگر هیات می‌گفت پولی به حساب نیامده است و همین بی‌نظمی و بی برنامگی ما را كلافه كرده بود.
- ظاهرا مقام‌های چند سال گذشته فقط نتیجه عشق و علاقه مربیان، بازیکنان و شرایط خوب باشگاه بود. درست است؟
دقیقا. عشق و همسبتگی خوبی بین ما بود و باشگاه نیز شرایط خوبی داشت و جزو یکی از بهترین باشگاه‌های کشور محسوب می شد، اما حدود ۱۳ یا ۱۴ ساله بودم که سالن مجهز ژیمناستیک در مجموعه ورزشی تختی آتش گرفت و گفتند سالن به دلیل نصب نامناسب سیم کشی برق، آتش گرفته است. چند سالی گذشت و سالن به حال خود رها شده بود تا این‌که آن را خراب کردند و به عنوان پارکینگ از آن استفاده می كنند.
- امكانات خانه ژیمناستیک چطور است؟
امکانات قابل قبولی دارد و می تواند مسابقات کشوری برگزار كند.
- رئیس هیات ژیمناستیک چند روز پیش در یك برنامه زنده تلویزیونی از مشکلات این رشته گفت. فکر می‌کنی صحبت‌های او نتیجه خواهد داد؟
شما فکر می‌کنید فقط در همین یک برنامه درباره مشكلات صحبت شده است؟ بارها این اتفاق افتاده، اما نتیجه ای نداشته است.
- به نظر می‌رسد شرایط سختی را با ژیمناستیک سپری کردی؟
بله. سال‌های گذشته مشکلات زیادی را تحمل کردیم. سال ۹۰ در لیگ باشگاهی کشور شرکت کرده بودیم و قراردادمان برای حضور در مسابقات با هزینه‌ای به میزان 2 میلیون و ۸۰۰ هزار تومان پرداخت نشد و فقط حدود۳۵۰ هزار تومان به ما پرداخت كردند. از سال ۹۰ هنوز بقیه طلبمان پرداخت نشده است.
- دلت برای این رشته تنگ می‌شود؟ ممکن است بخواهی دوباره در این رشته فعالیت کنی؟
یعنی برگردم و با ۱۲۰ هزار تومان زندگی کنم؟ دیگر متاهل هستم و نمی توانم چنین تصمیمی بگیرم. البته هفته‌ای یک بار به باشگاه سر می‌زنم. اما اگر روزی یك شغل ثابت در یك اداره داشته باشم، شاید عصرها را برای تمرین گذاشتم.
مهدی جم - روزنامه همشهری