او تأکید دارد هنرمندان جوان ما کاملا متوجه هستند که درک تازه‌ای از هنر و فرایند هنری در دنیا جاری است، ما هنرمندانی معاصر و آوانگارد داریم که به آفرینش رسانه‌های جدید همانند دیجیتال‌آرت مشغول هستند، درست مشابه آنچه که از منظر تکنیکی در جاهای دیگری مثل لندن و نیویورک هم خلق می‌شود.
دکتر علیرضا سمیع‌آذر، مدیر اسبق موزه هنرهای معاصر تهران که دو دهه است تمرکزش را به تحقیق و تدریس درخصوص هنر معاصر و نیز جریان‌های پرشور هنری عصر مدرنیسم سپری کرده و پنج کتاب هم در این خصوص تألیف و ترجمه کرده است، می‌افزاید: «بیش از ٤٠ سال است دنیا پیوسته شاهد تعریف‌های جدیدی از هنر است.
درواقع هنرمند معاصر هیچ محدودیتی برای خودش قائل نیست. مثلا امکانات دیجیتالی در خدمت هنرمند معاصر است و تکنولوژی‌های جدید، اینترنت و شبکه‌های ارتباطی جهانی امکانات جدیدی را در دسترس او قرار داده است یا اینکه با آثاری مواجه هستیم که خود هنرمند آن را تولید نمی‌کند، بلکه متخصصان کامپیوتر یا تکنیسین‌های صنعتی در کارگاه‌های بسیار پیشرفته آن را خلق می‌کنند درحالی‌که ایده اصلی آن متعلق به هنرمند است.
همه اینها در امتداد تحولات و نواندیشی‌هایی است که جرقه آن در دهه ٦٠ میلادی زده شده است».سمیع‌آذر در گفت‌وگو با هنرآنلاین گفت: «در هنر معاصر، اعتبار اول متکی بر هنرمند است؛ هنرمند حرف اول را می‌زند و اعتبار هنر، اول به هنرمند است و بعد به جلوه ظاهری اثر؛ نمونه شاخص و اخیرتر این نظر در اثری که در بی‌ینال ونیزی که گذشت رتبه نخست را کسب کرد هویدا بود: یک اجرای مفهومی از «آدرین پایپر» که اگر کسی غیر از او این کار را ارائه می‌داد، ممکن بود در بی‌ینال پذیرفته هم نشود. پایپر هنرمندی است که به رسالت هنر و تعهد اخلاقی هنرمند همواره پایبند بوده و البته صاحب اندیشه و امضاست.
برای همین این کار متفاوت از او پذیرفته شد و مورد ستایش هم قرار گرفت».سمیع‌آذر در پایان گفت: «از سال ١٣٨٠ و به‌خصوص بعد از برگزاری اولین نمایشگاه هنر مفهومی ایران، نسل جوان ما به‌سرعت به هنر معاصر اقبال نشان داد؛ اعتقاد من این است که اکنون معاصریت در بدنه هنر ما کاملا قوام پیدا کرده است. در ایران مشکل اساسی محدودیت‌هایی مانند حمایت مالی و اجرائی است که مانعی بزرگ در مسیر توسعه هنر معاصر محسوب می‌شود».
۵۷۵۷