روزنامه همشهری زنجان نوشت: رئیس سازمان تعزیرات حکومتی استان همچنان بر سر وعده داده شده خود یعنی جمع‌آوری پوشاک خارجی از بازار پابرجا است و اجرای این طرح را اواسط اردیبهشت اعلام می‌کند. «مرتضی ممیزی» پوشاک را بیشترین کالای قاچاق در استان اعلام می‌کند و می‌گوید: دلیل اصلی قاچاق پوشاک، قیمت تمام شده ارزان آن است.
وی ادامه می‌دهد: به دلیل قیمت پایین‌تره مردم نیز رغبت بیشتری به پوشاک قاچاق دارند و قاچاقچیان می‌توانند کالاهای تقلبی و بی‌کیفیت را با قیمتی بسیار پایین به مردم عرضه کنند. این رغبت با توجه به وضع اقتصادی موجود در حال افزایش است.
ممیزی می‌افزاید: در مبارزه با ورود كالای قاچاق ابتدا نقش دولت محرز است تا با حمایت از تولید داخلی و تولید ارزان قیمت فرهنگ استفاده از کالای قاچاق را بین مردم ریشه کن كند. در مرحله بعد با نظارت و کنترل دقیق در کنار برخوردهای قانونی می‌توان از رشد قاچاق جلوگیری کرد.
اخطارها داده شده است
مدیر بازرسی و نظارت سازمان صنعت، معدن و تجارت استان با اعلام این‌که به تمامی واحدهای فروش پوشاک در خصوص پوشاک خارجی اخطار داده شده و آنها تعهد‌نامه کتبی امضا کرده‌اند که دیگر پوشاک خارجی نفروشند، می‌گوید: از اواسط اردیبهشت، طی برنامه‌های عملیاتی پوشاک خارجی از تمامی فروشگاه‌های پوشاک جمع‌آوری می‌شود، چرا که بر این باوریم اغلب پوشاک‌های وارداتی غیرقانونی هستند.
«اسماعیل مسلمی» درحالی خبر از طرح جمع‌آوری پوشاک خارجی از فروشگاه‌ها می‌دهد و آن را برنامه‌ای تنش‌زا قلمداد می‌کند که به نظر می‌رسد در برنامه ریزی این طرح به تمام جوانب آن نگریسته نشده است، زیرا در همان ابتدا با مقاومت فروشندگان روبه رو خواهد شد. همچنین شرایط اجتماعی مردم به گونه‌ای است که پذیرای این طرح نخواهند بود. از طرفی توان تولید داخلی به حدی نیست که بتواند ملزومات پوشاک استان را تأمین کند. جمع‌آوری پوشاک خارجی فشار بر مردم را از نظر تأمین پوشاک افزایش خواهد داد. به همین سبب باید قبل از اجرای طرح جمع‌آوری لباس‌های خارجی از فروشگاه‌ها، شکست این برنامه را برایش متصور شد.
اهمیت برند
این روزها در دیدگاه جوانان برند پوشاک از هر موضوعی حتی از کیفیت لباس هم مهم‌تر است؛ برندهای گوناگونی که معمولا از کشورهای غربی با تبلیغات خاصی به کشور وارد می‌شود. این برندها علاوه بر این‌که با فرهنگ ایرانی مطابقتی ندارند، موجب صدمات زیادی به تولید داخلی می‌شوند. اما نکته قابل توجه این است که هیچ برند مشهوری در ایران نمایندگی ندارد. مستندترین صحبت در این مورد از زبان رئیس اتاق بازرگانی کشور بود که گفت: هیچ برندی در ایران به دلیل تحریم‌ها نمی‌تواند نمایندگی داشته باشد. این موضوع نشان می‌دهد تمام لباس‌های برند یا تقلبی است یا به صورت قاچاق وارد کشور شده است. با این حال برند فروشان لباس در تمام کشور به خصوص تهران و شهرهای شمال غربی کشور مانند تبریز، ارومیه و زنجان با قوت دیده می‌شود.
باورها تغییر کرده است
«محمد تقدسی» یکی از شهروندان جوان زنجانی در گفت وگو با خبرنگار همشهری می‌گوید: باورهای عمومی مردم در خصوص خرید لباس تغییر کرده است. در گذشته مردم بیشتر به لباس‌های با‌کیفیت توجه داشتند اما با تغییر وضع اقتصادی مردم به دنبال خرید کالاهای ارزان قیمت هستند. برخی لباس‌های خارجی که به دلیل ورود قاچاق‌دارای قیمت ارزان‌تری هستند مورد توجه اقشاری از جامعه قرار می‌گیرد، هرچند دارای کیفیت پایین‌تری باشد. از طرف دیگر، جامعه ایران به سمت «مدگرایی» حرکت کرده است و به هر قیمتی حاضرند برای آن برند پول پرداخت کنند. به همین دلیل واحدهای فروش کالا رگ خواب مصرف‌کننده را پیدا کرده‌اند و حتی شده با عرضه کالای تقلبی، پوشاک خود را به نام مارک و برند بفروشند. با این حال در 2 حالت نیز شاهد سرکوبی پوشاک تولید داخلی هستیم.
وی با تأکید بر این‌که بهترین راهکار برای جلوگیری از ورود برندهای خارجی توجه به تولید ارزان قیمت داخلی و بالابردن کیفیت آن است، اظهار می‌کند: وجود لباس‌های برند اصل مثل تمام دنیا برای مردم ما نیز واجب است اما به شرطی که از مجرای قانونی و به شکل رسمی وارد بازار شود.
تقدسی می‌افزاید: مسئولان باید چنان از تولیدکننده داخلی حمایت کنند که تولیدکننده لباس وارد رقابت با پوشاک خارجی با مارک‌های معروف شود. با وجود چنین فضای رقابتی مصرف‌کنندگان نیز برای انتخاب خود دارای گزینه‌های بیشتری خواهند بود.
ادعای نمایندگی فروش اجناس برند
«علی رضایی» یکی از فروشندگان لباس‌های برند در زنجان می‌گوید: فروشگاه‌هایی که ادعای نمایندگی فروش لباس‌های برند را دارند 2 دسته هستند. نخست لباس‌هایی که در کشورهایی مثل ترکیه، تایلند، ویتنام و چین تولید می‌شود و مارک‌های تقلبی برندهای معروف پوشاک روی آنها الصاق می‌کنند. این موضوع علاوه بر ورود اجناس بی‌کیفیت به کشور، باعث بی‌اعتمادی مشتری از اسم مارک می‌شود.
دسته دوم كسانی که از نمایندگان واقعی برندها در کشورهای دیگر خریداری می‌کنند و پس از واردات، اجناس را در فروشگاه‌های خود می‌فروشند. البته به نظر می‌رسد فروشندگان دسته دوم در زنجان بسیار معدود است، چراکه با احتساب هزینه خرید و تعرفه وارداتی آن كمتر مورد اقبال همشهریان زنجانی قرار می‌گیرد. این فروشنده می‌افزاید: در زنجان تولیدکنندگانی وجود دارند که برای ورود محصولات خود به بازار مجبورند مارک‌های تقلبی را به لباس‌های خود بچسبانند، زیرا مردم نه تنها در زنجان، بلکه کل کشور تحت تأثیر تبلیغات خارجی قرار گرفته‌اند و رغبت بسیاری برای استفاده از مارک‌های مشهور دارند، هرچند این مارک «تقلبی» باشد. تولیدکنندگان نیز مجبورند خود را با سلیقه مصرف‌کننده تطبیق دهند.
وی ادامه می‌دهد: اگر زمینه‌ها برای برند‌سازی ایرانی مهیا شود که مطابق با فرهنگ ایرانی باشد دیگر شاهد علاقه شهروندان به پوشاک مارك خارجی نخواهیم بود، اما صنعت نساجی کشور و به مراتب این صنعت در استان با این جایگاه بسیار فاصله دارد. برای این‌که حداقل این معضل به صورت مقطعی حل شود باید اجازه ورود قانونی به برندها داده شود. در این صورت حداقل پوشاک تقلبی جایی برای حضوردر بازار نخواهد داشت.