شاپوراسماعیلی، حقوق‌دان در یادداشت خود نوشت: جامعه‌ای که با پشتیبانی برخی صاحبان حرف پزشکی، درصدد است از امتیاز حبس‌زدایی از مقررات ماده ٦١٦ قانون تعزیرات درباره پزشکانی که به‌علت قصور پزشکی مرتکب قتل می‌شوند، برخوردار شود؛ پیگیر این هدف اصلی است که پزشکان خطاکار، دیگر فکر ارعاب درگیرشدن با مراجع قضائی را نداشته باشند و به صرف ارائه بیمه فوت بیمار، با فراغ‌بال و به‌دور از وسواس، وظایف خود را در اعمال پزشکی انجام دهند!
پزشکان وارسته و وظیفه‌شناس و انسان‌دوست نه‌تنها حذف حبس از مقررات مربوط به مجازات قتل‌نفس غیرعمدی را مطلوب نمی‌دانند؛ بلکه درواقع خواهان برخورد متناسب با پزشکان خطاکارند تا ضمن حفظ خصیصه بازدارندگی ازخطا‌های مکرر همکاران متخلف آنان، شأن جامعه پزشکی نیز محفوظ باشد. گذشته از اینکه مجازات یک تا سه سال حبس ماده ٦١٦ مرقوم نیز با اعمال کیفیات مخففه از مجازات درجه پنج به درجه هشت می‌تواند تعدیل و تخفیف یابد؛ ولی معلوم نیست چرا و با کدام توجیه قانونی یا عادلانه باید این قشر خاص را که برخی از آنان انتقاد بجا را نیز برنمی‌تابند، از شمول مقررات ماده، از حیث مجازات قانونی حبس در قتل غیرعمدی، مستثنی کرد؟ آیا قائل‌شدن چنین امتیازی آن هم درباره قشری که سروکارش با جان و سلامت انسان‌هاست و به خاطر رعایت این مهم سوگند یاد کرده، دورزدن قانون اساسی و مصداق «تبعیض ناروا» و مغایر با «اصل تساوی عموم در برابر قانون» نیست که بندهای ٩ و ١٤ اصل سوم قانون مذکور بر آن تأکید دارد؟
23231