وجدان‌درد شدید!

در این که فوتبال جذاب‌ترین ورزش دنیاست، شکی نیست. در اینکه خارج از مرزهای ایران هم بخش عمده حجم، صفحه، تایم و وقت رسانه‌های ورزشی دیداری، شنیداری، نوشتاری و مجازی به فوتبال اختصاص دارد هم بحثی نیست اما تفاوت آن‌ها با ما ورزشی‌نویسان و شما ورزشی‌خوان‌ها در این است که آن‌ها هرگز غرق در هیاهوی فوتبال نمی‌شوند و به موقعش رشته‌های دیگر را هم می‌بینند. سند زنده این ادعا همین مردم برزیل که رونالدو و نیمار و ریوالدو و... داشتند و دارند و چشم‌شان از هنرنمایی ستاره‌های فوتبال پر است اما کرور کرور بلیت می‌خرند و به تماشای شنا، شیرجه، واترپلو، والیبال نشسته، بسکتبال با ویلچر، فوتبال معلولان، تیراندازی و تمام رشته‌های ورزشی پارالمپیک می‌روند. کدام یک از ما تا به حال تماشاگر یک- تنها یک- رویداد ورزشی جانبازان و معلولان بوده‌ایم؟ کدام یک از ما یک- تنها یک- بار بلیت خریده‌ایم تا رقابت یک ورزشکار معلول ایرانی را ببینیم و اراده او را تحسین کنیم؟
سوزن اول را به خودمان می‌زنیم که مثل تمام رسانه‌های ورزشی کشور، فوتبالی هستیم و فقط اسم‌مان را گذاشته‌ایم ورزشی اما فاجعه اینجاست که وقتی در اوج المپیک، یک قهرمان ایرانی مدال طلا می‌گیرد و خبرورزشی جلدش را از تسلط ستاره‌های فوتبال درمی‌آورد و به قهرمان طلایی می‌دهد، درصد برگشتی روزنامه به طرز ترسناکی بالا می‌رود. یعنی حتی اگر ما هم بخواهیم این رویه را تغییر بدهیم، مخاطب که عادت به هیجانات فوتبال کرده، پس می‌زند و از روزنامه‌ای که جلد نامتعارفی دارد، استقبال نمی‌کند. در نتیجه وقتی تصاویر پارالمپیک را می‌بینیم، دچار وجدان‌درد شدید می‌شویم... آیا مخاطب روزنامه ورزشی با ما همراهی می‌کند تا این فضای فوتبالی را به مرور تغییر بدهیم؟ ما مدت‌هاست این تغییر را به شکل نامحسوسی آغاز کرده‌ایم. همراهی‌مان کنید، بگذارید ویترین همه ورزش‌ها باشیم.

^{* این یادداشت در سرمقاله سه‌شنبه ۲۳ شهریور روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.}