به گزارش خبرآنلاین، به‌نظر می‌رسد همه تولید کننده‌ها خوشحال هستند اما مسئله اینجاست که این خوشحالی را چگونه می‌توان برهم زد؟
وب‌سایت تحلیلی رسمی Nasdaq معتقد است که قیمت نفت خام برای سال آینده میلادی احتمالا میانگینی بین 40 تا 45 دلار برای هر بشکه خواهد داشت ولی این به معنی نا امیدی تولید کنندگان شیل در آمریکا نخواهد بود.
نصدق معتقد است که نقل و انتقال‌های در شیل آمریکا نشان می‌دهد روش شکست ماسه‌سنگ‌ها توانسته تکنولوژی‌های ارزان و تازه‌ای را وارد کار کند که حد سود و ضرر را تغییر داده است. ریگ‌های شیل از ماه نوامبر و قبل از توافق اوپک شروع به افزایش کرده بودند و جابجایی این ریگ‌ها به سوی میدان‌های کم‌هزینه‌تر نشان می‌دهد روشی به‌دست آمده که می‌تواند با نفت کانال 40 دلاری هم «از شیل کره بگیرد.»
طی سه هفته اخیر تعداد ریگ‌های فعال (تأسیسات سرچاهی تولید نفت) در میدان‌های بزرگ شیل به‌طور مداوم افزایش داشته و این تعداد به‌ترتیب 22، 21 و 12 ریگ بوده که رقم کلی را به 510 ریگ رسانده اما بیشترین افزایش تولید روزانه، مقدار 2000 بشکه در روز بوده که در میدان پرمیان به‌دست آمده است.
از سوی دیگر براساس گزارش سازمان نظارت بر انرژی آمریکا، نشان می‌دهد که میانگین تولید میدان‌ها نفتی در آمریکا به رقم 8585 بشکه در روز رسیده که اگرچه با اوج 9672 بشکه در روز در سال 2014 فاصله دارد اما رقم بسیار مهمی محسوب می‌شود. در سال 2014 بیش از 1600 ریگ در آمریکا نفت تولید می‌کردند و امروز کمی بیش از 500 ریگ این کار را برعهده دارند که این نشان‌دهنده افزایش چشمگیر در بازدهی روش‌های استخراج نفت است. اکنون این مسئله مطرح است که با تمامی این پیشرفت‌ها و خبرهای خوب، چرا برخی از بانک‌ها و مؤسسات سرمایه‌گذاری نگران آینده تولید نفت آمریکا هستند؟
پاسخ این پرسش در مشکلاتی‌ست که تولید نفت شیل این‌روزها برای خودش تراشیده است. کوچ کولی‌وار ریگ‌ها از میدانی به میدان دیگر طی سه سال گذشته، موجب شده تا نیروی کار ثابت و متخصص نتواند همراه با این صنعت جابجا شود. در آمریکا مناطق زیادی وجود دارند که در سال 2014 توازن و وضعیت جمعیتی خود را فدای رونق نفت شیل کردند اما به‌زودی این رونق با افت قیمت نفت از دست رفت و جمعیت عظیم بیکار در این مناطق روی دست دولت‌های محلی ماند.
اکنون این نیروهای کار که تجربه کار نفتی دارند، یا بر سر کار دیگری رفته‌اند و به این آسانی حاضر به بازگشت به صنعت بی‌ثبات نفت نخواهند شد یا برای کار کردن در میدان‌های نفتی دستمزد چند برابری طلب می‌کنند که هزینه تولید شرکت‌ها را افزایش می‌دهد. مسئله بعدی مسئله «زمین» است.
تولید نفت شرکت‌های خصوصی در آمریکا اغلب در زمین‌های اجاره‌ای انجام می‌شود و کمتر پیش می‌آید که شرکت‌های نفتی منابع خود را صرف خرید زمین کنند. رقابت سال‌های اخیر بر سر تصاحب زمین‌های مستعد موجب شده قیمت اجاره زمین در مناطق نفت‌خیز رشد سرسام‌آوری داشته باشد و همین رشد که بر هزینه تولید می‌افزاید، برخی میدان‌ها را از صرفه اقتصادی خارج کرده است. این‌روزها زمین‌های حدفاصل تگزاس تا نیومکزیکو که میدان نفتی پرمیان را تشکیل می‌دهند،
از جمله بهترین منابع تولید نفت شیل محسوب می‌شوند و بیشترین رشد تعداد ریگ‌های فعال را داشته است اما این رشد به قیمت افزایش نرخ اجاره زمین تمام شده است. آخرین قرارداد اجاره در این منطقه توسط چند شرکت بسته شد که در مجموع 2/4 میلیارد دلار ارزش داشت و سومین قرارداد گزاف (از این نوع) در تاریخ آمریکا محسوب می‌شود.
نکته دیگر این است که سرمایه‌گذاران این روزها به‌دنبال مسیرهایی هستند که در آن بتوان با ثبات و تداوم، سرمایه را تولید کرد و رشدها و نوسان‌های آنی دیگر چندان جذابیتی ندارد. این رقابت نیز به ضرر تولید نفت و به‌نفع انرژی‌های تجدیدپذیر در حال پیشرفت است و یافتن بانک یا مؤسسه مالی‌ای که سرمایه‌اش را روی زمین برای تولید نفت (وضعیت شکننده قیمت ملک و نفت در آمریکا) هزینه کند، آسان نیست.
در مجموع به‌نظر می‌رسد هرچه شیل در کاهش هزینه‌های تولید خود در حوزه تکنولوژی پیشرفت کرده، رقابت‌های درون صنفی در حوزه‌های دیگر به همان نسبت هزینه تولید را افزایش داده و حتی افزایش قیمت جهانی به همت توافق کاهش تولید اوپک نیز نمی‌تواند به این زودی‌ها تولید نفت آمریکا را از مرز فعلی 6 میلیون بشکه در روز عبور دهد.
3535