سرمربی، همیشه با شیوه‌ای برخورد کرده که برای رسانه‌ها تازگی و جذابیت داشته؛ اما این بار کاملاً غیر متعارف عمل کرد تا حتی فدراسیون فوتبال را هم در سکوت کامل فروببرد. استفاده از کلماتی که در ادبیات شفاهی فوتبال مرسوم است و تاکنون حداقل در ادبیات مکتوبمان سعی کرده‌ایم قبحش را نریزیم، سرمربی را دوباره به کانون توجه رسانه‌ها تبدیل کرد تا مدیر روابط عمومی فدراسیون، تنها بگوید امیدواریم اینها را آقای مایلیکهن نگفته باشند.
آقای سرمربی!
یکی دو روز بعد از آنکه در برنامه 90 با عادل فردوسی‌پور یک جنگ تمام‌عیار را به نمایش گذاشتید، نوشتم حالا همه گفته‌ها، نوشته‌ها، رفتار و برخوردهای شما به عنوان مشی و منش رسمی و دیپلماتیک سرمربی تیم ملی فوتبال ایران اسلامی تفسیر و تعبیر می‌شود. هر چه در ادوار قبل کردید، گذشته؛ اما حالا مراقب باشید مبادا آداب شما به عنوان بالاترین مقام فنی تیم ملی فوتبال کشور، فوتبال ایران را به چالش بکشاند؛ ولی متأسفانه شما از همان برنامه 90 نشان دادید برای خیلی چیزها نقشه کشیده‌اید. پرخاش و واکنش‌های عصبی شما در بازی با ابومسلم و اخراج از زمین مسابقه و این آخر، نامه‌ای که برای سرمربی استقلال نوشتید هیچ یک در شأن و قواره سرمربی تیم ملی کشوری مثل ایران نیست. شما به تیم ملی برنگشتید که یکباره به عنوان مصلح جامعه بزرگ و هرز فوتبال به همه ناهنجاری‌ها، یکجا رسیدگی کنید. رسیدگی به اینکه چه کسی تبانی کرده و چه کسی در این فوتبال قداره‌کشی می‌کند و چه کسی یا کسانی در این فوتبال هرز، بی‌‌دلیل بزرگ شده‌اند به مقام‌های قضایی کشور و مقام‌های انضباطی فوتبال مربوط است و خودشان خوب می‌دانند که چه بکنند؛ پیش از عید هم قدم اول را برداشته‌اند.
آقای مربی! شما سرمربی تیمی شده‌اید که کوهی عظیم از مشکلات پیش رویش قرار دارد. شما در حالی از تنش‌های موجود پیرامون خودتان استقبال می‌کنید که می‌دانید حاشیه در این زمان برای تیم ملی از سیانور هم بدتر است؛ اما بی‌پروا از عاقبت رفتارتان، می‌تازید و از پیش هم، همه را آماده کرده‌اید که «حتی اگر با این تیم به جام جهانی بروم، مرا به جام جهانی نمی‌برند». آیا بهتر نیست اول تیم را به جام جهانی ببرید و بعد به سفر آفریقای جنوبی و اهالی ناسالم فوتبال فکر کنید؟
آقای سرمربی!
هیچ ادبیات نامناسبی برای سالم‌سازی فضا و افراد ناسالم، تأثیر و کاربرد ابدی ندارد. شما ابتدا باید به خودتان مسلط باشید تا بتوانید از بازیکنان در زمین، خویشتنداری طلب کنید. کاش در کنفرانس بعد از بازی با استقلال به جای آنکه می‌گفتید از همسرتان خواسته‌اید این چند ماه را آرام باشد و همه حرف‌هایتان از جمله باور روز در دل شب را بپذیرد، حرفتان را اینگونه تغییر می‌دادید که می‌خواهید در این چند ماه بردباری بیشتری به خرج دهید. کاش به جای آنکه می‌گفتید همه به من زور می‌گویند، کلمه دیگری به کار می‌بردید چون باور این عبارت برای مردم ما سنگین است. شما زمانی بیشترین مصاحبه را انجام دادید که از این کار محروم بودید و آنقدر پافشاری کردید تا دایی از شکایت بی‌ثمرش عقب کشید. شما در بازی با ابومسلم به آن صورت با داور روبه‌رو شدید و در پایان بازی با استقلال بدترین تقاص را از سرمربی تیم حریف کشیدید. پس چیزی برای دین دیگران نسبت به خودتان باقی نگذاشتید تا ادعای زورشنوی‌تان را بپذیریم.
آقای سرمربی!
فوتبال باید پالایش شود اما این وظیفه در فهرست مأموریت‌های سرمربی تیم ملی فوتبال کشورمان نوشته نشده. شما فقط باید به تیم ملی فکر کنید و مأموریت غیر ممکنی که آن را وظیفه ـ و ممکن - می‌دانید؛ تا آنها که این لباس را بر تن شما پوشاندند در برابر این ملت که به درستی آنها را بزرگوار، شریف، قهرمان و دوست‌داشتنی خواندید، سرافکنده نشوند.