درگذشته این تمایل بیشتر از سوی نمایندگان مجلس آمریکا بود اما اکنون تبدیل به تمایل کلی در ساختار سیاسی آمریکا شده است. علت این تمایل آن است که آمریکاییها احساس می‌کنند هیچ کانال ارتباطی با ایران ندارند لذا تلاش می‌کنند از هر زمینه‌ای و از فرصتی استفاده کنند. ضمن آنکه بعضاً موضع‌گیری‌های مکرر آمریکاییها این تصور و برداشت اشتباه را پیش روی آنها گذاشته که گویی به دلیل نداشتن شناخت کافی و اطلاعات واقعی از ایران و دیدگاه مسئولان ایرانی، مرتکب این اشتباهات شدند. به همین منظور تلاش می‌کنند از هر طریق کانال زده و این ارتباط را برقرار کنند.
ضمن آنکه از این طریق، آمریکا اهداف خود را دنبال می‌کند و به عنوان یک معما به ایران نگاه می‌کند بنابراین تلاش می‌کند به هر شکل به ایران نزدیک شود تا رازگشایی کند. البته تمایل به گفتگو در نمایندگان به کل ساختار سیاسی رسیده و رویکرد آمریکا را تغییر داده است. در همین راستا، طبعاً جمهوری اسلامی ایران یک موضع کلی نسبت به پیشنهادهای آمریکا نخواهد گرفت بلکه در هر مقطعی و در هر موضوعی به تناسب خود تصمیم خواهد گرفت و در بحث افغانستان، مباحث روابط دوجانبه و همچنین 1+5 از جمله مواردی است که ایران در هر کدام از آنها در چارچوب خودش ارزیابی کرده و موضع‌گیری می‌کند که آیا واقعاً نشانه تغییری در سیاست خارجی آمریکا به وجود آمده است یا نه. به عنوان مثال در 5+1 کشور ما این احساس را کرد که تا حدودی تغییر رویکرد در مورد بحث انرژی هسته‌ای ایران و شکل تعامل با ایران وجود دارد. بنابراین آمریکا در هر مورد باید مواضع خود را مشخص کند تا ایران تصمیم خود را بگیرد. ضمن آنکه آمریکا در عرصه سیاست خارجی و مسائل جهانی نیاز به تغییر رویکرد دارد.
عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی