به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، نشست هیات انتخاب هفتمین دوسالانه مجسمه‌سازی تهران با حضور جمعی از هنرمندان و شرکت کنندگان در دوسالانه عصر سه شنبه چهارم مهرماه در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد.
در ابتدای این نشست کورش گلناری؛ دبیر دوسالانه گفت: در این مدت که آثار دوسالانه انتخاب شد، حرف‌ها و نقدهایی را شنیدیم و تصمیم گرفتیم امروز در جمع دوستانه‌ای گفت و گو شنود و مسایل تشریح شود. انتظار داشتیم افراد بیشتری در نشست حضور داشته باشند.
گلناری ادامه داد: این دوسالانه در ابتدا درونمایه‌ای را برای خود تعریف کرد و تکلیف آن روشن شد و در بطن آن آشکار بود که دورریزهایی داشته باشد و آثاری کنار گذاشته شود. در این دوسالانه با هنرمندانی روبرو می‌شوید که مبنای نظری و پژوهشی را سرلوحه کار خود قرار می‌دهند و بر اساس آن نظرگاه، استیتمنت و طول مدت روشنگری کارشان را ترسیم می‌کنند.
دبیر دوسالانه افزود: اینگونه برخورد در انتخاب درونمایه و رجوع به یک فیلسوف ایرانی را تاکنون در دوسالانه‌ها نداشته‌ایم که اینقدر صریح و مشخص مبنای نظری تعریف کنند. بنابراین شاید طیف‌هایی و هنرمندانی که مدرنیستی و فرم گرا کار می‌کنند، نه تنها در اینجا بلکه در خارج از این فضا هم مشکلاتی برای نمایش کارشان داشته باشند. تعربف این تم برمی‌گردد به هنرمندانی که یک پژوهش هنرمندانه سرلوحه کارشان است و این اولین نظرگاه فکری بود که دوسالانه بر اساس آن تعریف شد. از ابتدا هم آگاه بودیم که ممکن است ریزش‌های زیادی از هنرمندان داشته باشیم. در جلسات بسیاری که در شورای سیاستگذاری داشتیم درباره این مسایل گفت و گو شد و حتی فراخوان دوسالانه بارها مرور شد تا منتشر شود.
گلناری همچنین گفت: ما نمی‌گوییم بهترین گروه بودیم اما بهترین کاری که از دستمان برمی آمد در این دوسالانه انجام دادیم. یک مبنای تاریخی هم در این دوسالانه رقم خورد و می‌توان سه کاتالوگ دوسالانه‌های پنجم، ششم و هفتم دوسالانه را که در این دوسالانه منتشر می‌شود کنار هم قرار داد و قیاس کرد. همچنین نمایشگاه نهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر که چند برابر این دوسالانه برای ان هزینه می‌شود مبنای قیاس خوبی است تا مشخص شود در این دوسالانه چه اتفاقی افتاد. همه اسناد دوسالانه به زودی در اختیار انجمن هنرمندان مجسمه‌سازی ایران قرار می‌گیرد تا بتوان قیاس و بررسی کرد.
او درباره انتخاب آثار دوسالانه گفت: مهمترین اصلی که هیات انتخاب مدنظر داشت این بود که یک منظر امروزی و معاصر را دنبال کنند، اینکه آثار چقدر با تعاریف مجسمه سازی معاصر از مجسمه همخوانی دارد، مدنظر بود، استیتمنت آثار هم بارها خوانده شد. ما هم خطا داریم اما بعضی خطاها به خاطر نحوه ارائه اثر توسط هنرمند بود. در بعضی موارد از یک ماکت نیمه کاره عکس‌هایی ارائه شده است و ما با کار تمام شده روبرو نبودیم اما در نمایشگاه منهای بی‌ینال که آثار پذیرفته نشده به نمایش گذاشته شد، کار تمام شده نمایش داده شد. ما با یک عکس 30 یا 40 درصدی از یک فکر روبرو بودیم و به همین دلیل انتخاب را به مرحله آخر یعنی وقتی آثار وارد موزه شد موکول کردیم و آنجا بعد از بازبینی نهایی نتیجه گرفتیم کدام آثار می توانند به نمایشگاه دوسالانه راه یابند. در مرحله آخر انتخاب حدود 15 اثر حذف شد و در انتخاب آثار مساله تخصصی مطرح بود. متاسفم برای هنرمندانی که کارهای بزرگی برای دوسالانه ساخته بودند. امکانات موزه هنرهای معاصر تهران امکانات ارائه معاصر نیست، موزه امکانات محدودی دارد و امیدوارم در دوسالانه بعدی که قرار است در تاریخ منظمی برگزار شود فضا و مکانی فراهم شود تا تعداد کارهای بیشتر و با وسعت بیشتری ارائه شود.
هلیا دارابی؛ عضو شورای سیاستگذاری و هیات انتخاب دوسالانه در ادامه نشست گفت: ما به گفت و گو اعتقاد داریم و امیدواریم این گفت و گوها برای جامعه هنری و مجسمه‌سازان موثر باشد و مشارکت فعال تری از هنرمندان را در این مباحث داشته باشیم. هیات انتخاب دوسالانه همان اعضای شورای سیاستگذاری دوسالانه هستند و دلیل یکسان بودن اعضای هیات انتخاب و شورای سیاستگذاری این است که ما در جلسات متعدد شورای سیاستگذاری بحث‌های بسیاری درباره خط مشی انجام شد و ضرورت داشت که هیات انتخاب نسبت به این مباحث و زمینه‌ها آگاه شوند. تمام تلاش شورا و هیات انتخاب این بود که بهترین نتایج حاصل شود، تردیدی نیست که خطا وجود دارد و هرچه بیشتر بحث و گفت و گو شود بیشتر راهگشا خواهد بود.
دارابی با اشاره به انتقادها و اعتراض‌ها به انتخاب آثار دوسالانه گفت: بعضی از اعتراض‌ها و انتخاب‌ها را بررسی کردم و آنها را به چند دسته تقسیم کردم. عمده پرسش‌ها و چالش‌ها درباره تعریف مجسمه بود و اینکه آیا اثاری که در این دوسالانه عرضه شده‌اند تعریف مجسمه بر آنها مترتب است یا نه. پرسش‌هایی درباره کپی بودن آثار بود و اینکه کپی در اثر هنری چیست؟ بعضی پرسش ها درباره کیفیت آثار بود و دسته‌ای از پرسش ها از منظر جایگاه صنفی اعضای انجمن هنرمندان مجسمه‌ساز ایران در دوسالانه بود و عده‌ای هم به بخش مدعوین دوسالانه اعتراض داشتند که این بخش در اختیار هیات انتخاب نبود.
دارابی درباره تعریف مجسمه گفت: آیا در شرایط امروز و اکنون و در بستر هنر معاصر می‌توانیم تعریفی از مجسمه ارائه کنیم که همه آنچه را که امروز در بستر مجسمه‌سازی جهان ارائه می‌شود در برگیرد و چیزی را بیرون نگذارد. اما مساله فقط این نیست بلکه مساله این است که آنچه را هم که مجسمه نیست در برنگیرد. در واقع نمی‌شود امروز تعریف روشن و ذات باورانه از هیچ رسانه‌ای از جمله از خود هنر ارائه کرد و بسترهای نهادی که اثر در آن مطرح می شود و زمینه‌های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و سنت هنری که اثر بر آن سوار است همه شرایطی هستند که بر این تعریف اثر گذارند. در نشست‌ها و درسگفتارهای همایش دوسالانه بارها درباره تعریف مجسمه سخن گفته شد. با رجوع به کتاب‌هایی که به این موضوع پرداخته‌اند می‌توان به این نتیجه رسید که هر چیزی می‌تواند در مقوله مجسمه قرار گیرد و در تعلق چیدمان و مجسمه امروز تشکیکی وجود ندارد. مثال های نهادی هم به اندازه کافی درباره این موضوع هست، بی‌ینال‌ها و نمایشگاه‌هایی که در جهان برگزار می‌شود هیچکدام به تعریف واحد و بسته ای از این رسانه پایبند نیستند. اگر نخواهیم غرب را سرلوحه قرار دهیم و بخواهیم به اینجا و اکنون خودمان توجه کنیم که در این دوسالانه هم بر آن تاکید داشتیم، وضعیت، وضعیت اکنونی ماست که در وضعیت معاصری نسبت به گذشته تاریخی ما و در مواجهه با تحولات جهانی تعریف می شود. اگر در اینجا بایستیم و به گذشته و حال خودمان نگاه کنیم، حتی در ایران و در قبل از انقلاب اسلامی هم بی ینال ها چند رسانه ای بودند، حتی دوره های پیش از این دوسالانه هم چند رسانه ای بودند و مثلا در سومین دوسالانه یک چیدمان جایزه سوم را برد اما چرا این سوالان آن زمان مطرح نشد. بنابراین ما در این زمینه یک بستر تاریخی روشنی داریم.
دارابی افزود: امروز بدنه مجسمه سازی ما در شرایطی است که انواع و اقسام امکانات برای آن فراهم است، سالانه انواع سمپوزیوم ها و دوسالانه های مجسمه شهری را داریم و گالری ها هم فعال هستند بنابراین اینگونه نیست که یک دوسالانه آخرین و اولین فرصت برای عرض اندام نهال نحیف مجسمه سازی ما باشد آنچنان که شاید 20 سال پیش از این بود. بنابراین این امکان بوجود می آید که یک رویداد حدود و ثغور و حد و مرز خودش را روشن و مشخص کند و حول یک محور اندیشگی و بیان هنری بتواند حرکت کند. در این دوسالانه تنوع دیدگاه ها زیاد بود. عنوان هفتمین دوسالانه مجسمه سازی معاصر است و وقتی اسم دوسالانه می آید برای انتخاب آثار اول باید فکر کرد که اثر آیا هنر معاصر هست یا نیست و در درجه دوم فکر کرد که مجسمه هست یا نیست.
محمد پرویزی؛ عضو شورای سیاستگذاری و هیات انتخای دوسالانه گفت: انتخاب آثار کار دشواری است، طرح های پژوهشی برای دوسالانه داشتیم که نتوانستیم بعضی را اعمال کنیم، دوست داشتیم با استدلال بیشتری آثار را انتخاب کنیم و سعی کردیم در شرایط انتخاب مواردی را در بستر فراهم کنیم که در فراخوان بیان شده بود و اصرار داشتیم که بر اساس تم پیش برویم. کوتاهی های ما زیاد نبوده است و امیدواریم که افرادی که حقشان بود در دوسالانه باشند اما نیستند عذر ما را بپذیرند.
کامبیز صبری؛ عضو هیات انتخاب آثار دوسالانه در ادامه نشست گفت: قرار گرفتن در معرض و جایگاه شورای سیاتگذاری، هیات انتخاب و داوری کار پیچیده ای است، هر فردی با توان خودش کار می کند و بیش از هر چیز باید شرایط را درک کند. اگر قرار است کار پیشرویی انجام شود باید فکر کرد که نتایج ان در جامعه هنری چه می تواند باشد. بر این مبنا اگر در هر کشوری یک بی ینال برگزار می شود مهم است که بر اساس چه شرایطی و در چه جامعه ای چه تصمیمی گرفته می شود. از سویی هم طرف مقابل وجود دارد، آیا به واسطه اینکه جامعه تجربه هایی را ندارد باید در یک بی ینال کوتاه آمد و نگاه سنتی و قابل قبول تر را دنبال کرد، این ها پرسش هایی است که روبروی هم قرار می گیرد.
صبری درباره انتخاب آثار دوسالانه گفت: احساس کردم تعداد کمی از افرادی که آثارشان در دوسالانه پذیرفته نشد، بی تجربه هستند و تعداد زیادی از آنان افراد باتجربه و قابل احترام هستند اما کارشان با مبناهای در نظر گرفته شده چندان هماهنگ نبود. انتظارم از افرادی که کارشان پذیرفته نشده این است که آن آثار در فضای ارزشی خودشان باشند و هنرمندان بدانند که تعیین کننده اینکه چه اثری حرفه ای است ما و دوسالانه نیستیم. اگر تعداد برگزیدگان دوسالانه ها را در نظر بگیریم و آمار بگیریم که چند نفر از آنان امروز حرفه ای هستند ممکن است این نتیجه به دست آید که این برتری ها نمی تواند تعیین کننده زندگی حرفه ای افراد باشد. اما باید به افراد حق داد وقتی چیزی کم است تقسیم آن هم سخت است ما رویدادهای متعدد مجسمه سازی نداریم و این تقوع بجاست که وقتی بعد از شش سال دوسالانه برگزار می شود هر هنرمندی می خواهد تکلیف و موقعیت خود را در دوسالانه بسنجد.
محمود محرومی؛ عضو شورای سیاستگذاری و هیات انتخاب دوسالانه نیز در این نشست گفت: ضرورت دارد که جامعه هنری به خودش میدان بدهد تا به سمت پدیده های معاصر برود، بخشی از افراد نسبت به پدیده های معاصر جبهه می گیرند و به همان چیزهایی که از قبل داشته ایم چنگ می زنند و تصور می کنند همان درست است. منتقدانی که درباره انتخاب آثار انتقاد دارند از ذات گفته های آنان چنین بر می آید که بیشتر به آوانگارد بودن آثار نقد دارند.
بهداد لاهوتی؛ عضو شورای سیاستگذاری و هیات انتخاب و دبیر اجرایی دوسالانه که اداره این نشست را بر عهده داشت گفت: زنده بودن دوسالانه به این بحث ها و گفت و گوهاست و بخشی از دوسالانه که می تواند جنبه آموزشی هم داشته باشد همین گفت و گوهاست.
لاهوتی افزود: شرایطی برای ثبت نام در دوسالانه مطرح شد که موجب می شد هر شرکت کننده سابقه ای در مجسمه سازی داشته باشد که نقدهایی را هم به دنبال داشت اما این شرایط به ما کمک می کرد تا اطمینان بیشتری در مورد آثار پیدا کنیم.
در ادامه این نشست حاضران و هنرمندانی که آثارشان در هفتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران پذیرفته نشده است پرسش هایی را مطرح کردند و اعضای هیات انتخاب به پرسش ها پاسخ دادند.
هفتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران با تم وضعیت با 78 اثر در بخش مسابقه و 18 اثر از مدعوین در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شده است و تا 22 مهرماه ادامه دارد.
57243