از دیشب که از درگذشت هنرمند سرافراز فرامرز شکرخواه آگاه شدم میخواهم چیزی برای یونس بنویسم ولی دستم به قلم نمیرود. میدونم اون دل مهربونش در چه آشوب و هواییه. بازم میدونم که نمیتونم حالش را درک کنم چون تجربه سخت و طاقت فرساییه. فقط میتونم بگم که از دیروز که مطلع شدم گاه و بی‌گاه چهره‌ی یونس در برابرم رخ می زند و فقط میتونم براش آرزوی بردباری کنم.
فرامرز عمری را با نوا و نغمه‌ی تار وسه‌تار عاشقی کرد و پس از یک و نیم سال مبارزه با دیو سرطان به سوی محبوب رفت. این راهیست که همه باید بریم. پس چه بهتر که با عشق بریم و از خود یادگارهای عاشقانه بگذاریم.
عباس آخوندی
۲۶ مهر