«تنگه ابوقریب» مثل هیچ فیلم جنگی دیگری نیست، مثل خود خودش و مثل موضوع خود فیلم ساده و پرقدرت است؛ قدرت در شعور و کاردانی کارگردان و ساده در نمایش قهرمان‌هایی که همه زمینی‌اند؛ قهرمان‌هایی که تیر می‌خورند، مجروح می‌شوند و شهید می‌شوند بی آن‌که کار عجیب و دور از تصوری بکنند، از خودشان دفاع می‌کنند، می‌گریزند مجروح جمع می‌کنند، تشنه می‌مانند، بر پا می‌خیزند و قهرمان می‌شوند و قهرمان می‌مانند در ذهن ما تا لحظه‌ای دلمان نخواهد چشم از دیدنشان برداریم...
آنها را دوست داریم و دنبال می‌کنیم، قهرمانان واقعی می‌شوند با واقعیتی که بر آنان گذشته است، بی آن‌که به تو تحمیل کنند که از آسمان و فضا آمده‌اند و جهان را اصلاح و دگرگون می‌کنند!
بازیگران همان‌ها هستند که در اکثر فیلم‌های جشنواره می‌بینی اما این‌بار لحن عامیانه آنان شکل پرخاش و گاه توهین آمیز در فیلم و به تماشاگر ندارد، لحن آنان مهر انسانی دارد؛ همان لحنی که بهرام توکلی در این فیلم به جنگ و قهرمانانش دارد. نه اعتراض می‌کنند نه شعار می‌دهند اما در انتهای فیلم تا شهید شدن آخرین رزمنده قلبت کیپ می‌گیرد و دلت می‌خواهد همیشه به یاد نوجوان به پا خاسته و به جا مانده فیلم باشی!
5757