نوجوانان با دو انگیزه ورزش می‌کنند. اول اقتصادی و بعد اجتماعی. البته بیشتر آنها با انگیزه اجتماعی ورزش می‌کنند. البته آنهایی که نوجوانان را به ورزش ترغیب می‌کنند راه چگونه ورزش کردن و قهرمانی را برایشان باز نمی کنند. حتی سیستم‌های ورزش هم تنها مشوق بچه‌ها برای ورزش قهرمانی هستند. بدون این که چه جوری ورزش کردن را به آنها بگویند. در حالی که خطر دوپینگ از همین جا رقم می‌خورد. جایی که نوجوان خودش راه چطور ورزش کردن را انتخاب می‌کند. نه پزشک، مربی و....
در این صورت او راه اشتباه را انتخاب می‌کند که مسلما دوپینگ است. البته ورزش حرفه‌ای تبعات خاص خودش را دارد. در این بخش چون مدال و قهرمانی اولویت دارد همه انگیزه پیدا می‌کنند. البته برای رسیدن به آن راه‌های زیادی به وجود می‌آید که روش‌های غیر متعارف دارویی هم بخشی از آن است. در تحقیقی 16 ساله روی نوجوانان و جوانان مشخص شد، در این سنین استفاده از داروهای گوناگون دوپینگ، مواد مخدر و حتی روانگردان 3 تا 5 درصد بود و این تحقیق در بزرگسالان به 5 تا 15 درصد می‌رسد. البته این تحقیق در سال 2008 هم تکرار شد که نشان از رشد 15 تا 25 درصدی دارد. یعنی علاقه به استفاده از این مواد در ورزشکاران هرچه جلوتر می‌روند بیشتر می‌شود. در کشور لهستان استفاده از مواد آنابولیک در ورزش‌های قدرتی بین مردان 9/6 دهم درصد است و زنان 95 /2 درصد. همه این مسائل به سه قضیه برمی‌گردد: تمرکز روی فیزیک، سطح تحصیلات و درگیری با یک رشته ورزشی.
معمولا هم افرادی که به زیبایی اندامشان توجه می‌کنند تحصیلات کمتری دارند و ورزشکار حرفه‌ای هستند. در سن نوجوانان هم این انگیزه‌ها به مراتب خیلی قوی‌تر است. البته جدای از یک سری ناهنجاریها بیشترین تمرکز در دوپینگ را قشر نوجوان و جوان دارند. البته این مختص ایران نیست. آمارها هم نشان‌دهنده از واقعیت در دوپینگ دنیاست. در فرانسه کار به جایی رسیده که مبارزه با دوپینگ جزو جرایم کیفری و مدنی هم محسوب می‌شود. در همین کشور 2 /1 درصد دانش‌آموزانی که وارد مقطع ششم می‌شوند، دوپینگ می‌کنند و در مدت چهار سال این آمار به 3 درصد می‌رسد. با این که 4 درصد آنها به عوارض این مواد مبتلا شده‌اند اما 44 درصد آنها معمولا در یک مسابقه برنده شده‌اند. همه این مسائل انگیزه می‌شود برای ورزشکاران این سنین که دوپینگ کنند. البته طبق تحقیقی انجام شده باید برای مبارزه با دوپینگ اول با آموزش ارزش‌های اجتماعی دیدگاه ورزشکاران را تغییر داد و بعد هم نگرش نهادینه شود تا ورزشکار به صورت کاربردی قهرمان شود.