برنامه «دو قدم مانده به صبح» با توجه به طیف مخاطبان و گرایش و ساختارش، برنامهای موفق در نوع خود بود؛ برنامهای که مدتها جای خالی آن در تلویزیون احساس شد و نیاز به وجود آن به خوبی درک میشد.
«دو قدم مانده به صبح» با قدرت بالایی آغاز شد، اما در ادامه راه دچار افت شد که این افت کیفیت دو دلیل روشن داشت. اول اینکه بعد از مدتی این برنامه دچار تکرار شد، فرم اولیه انتخاب شده برای مدت طولانی جواب نداد و به دلیل وارد نشدن ایدههای جدید و تکراری شدن فرم موجود، برنامه از دوران اوج خود فاصله گرفت.
نکته دوم که به عنوان دلیل افت برنامه مطرح است، کمبود افرادی است که به عنوان مهمان در برنامه حضور پیدا کردند. در ابتدای راه چهرههایی را به واسطه «دو قدم مانده به صبح» در تلویزیون دیدیم که منتظر دیدن آنها در قاب تلویزیون نبودیم. حضور آنان در تلویزیون بسیار جذاب بود و بحثهای آنان با استقبال گسترده افراد روبرو شد، اما به مرور شاهد افت برنامه شدیم و در این میان این مهمانان و کارشناسان برنامه بودند که افت میکردند . کارشناسان اولیه رفتند بودند و گروههای بعدی به قوت طیف اولیه نبودند؛ در مورد مهمانان نیز وضعیت مشابهی را شاهد بودیم که همگی نشانگر ایجاد افتی در برنامه «دو قدم مانده به صبح» بود.
هر برنامهای نقطه قوتی دارد و نقطه قوت خود را از مولفهای میگیرد؛ مهمانان نقطه قوت برنامه «دو قدم مانده به صبح» بودند. ممکن است برنامهای ساختار و یا ایده محور باشد، اما در این برنامه مهمانان عامل جذب تماشاگران بودند. نمیتوان اشکالی را به این مسئله وارد دانست.
ساختار ساده «دو قدم مانده به صبح» موجب میشد تا موضوعات آن هرچند که به ظاهر ساده بودند، اما بتوانند به عمق برسند و موضوعات را به خوبی مورد بررسی قرار دهند. موضوعات در این برنامه از نگاه مهمانان حاضر مورد بررسی قرار میگرفت و همین مسئله تا زمانی که مهمانان سرشناس در آن حاضر میشدند، فرصت بررسی موضوعات از جنبههای مختلف را به وجود میآورد.
برنامه «دو قدم مانده به صبح» برای بازگشت به روزهای اوج خود نیازمند بازنگری در گروه کارشناسان و مهمانان است. به نظر می‌رسد تعطیلی مقطعی برنامه بتواند فرصتی برای این بازنگری به وجود آورد.