نسرین وزیری
همان روزی که محمدرضا باهنر در انتخابات هیأت رئیسه مجلس هشتم، به جای نایب رئیسی اول در جایگاه نایب رئیسی دوم قرار گرفت، افول جایگاه وی به نسبت گذشته نمایان شد. او که در مجلس هفتم در غیاب غلامعلی حداد عادل، مقتدرانه خانه ملت را مدیریت کرده، میکروفن نمایندگان را خاموش می‌کرد و مانع از ارائه تذکرات آنها می‌شد؛ این روزها کمتر در جایگاه ریاست جلسات صحن علنی قرار می‌گیرد. چرا که علی لاریجانی در اکثریت قریب به اتفاق جلسات حضور دارد و حتی اگرهم نباشد، حسن ابوترابی فرد جایگزین او می‌شود. بنابراین او کمتر می‌تواند در این دوره ریاست کند. با این حال او هنوز هم مرد پیدا و نهان مجلس است و اثرگذاریش در لابی‌های مجلس را حفظ کرده است.
اما این تنها تفاوت باهنر به نسبت دوره گذشته نیست. او که در مجلس گذشته از سوی نمایندگان اقلیت به ویژه اکبر اعلمی «وکیلالدوله» خوانده می‌شد، در مجلس هشتم انتقاداتی به عملکرد این دولت به ویژه منصوبانش همچون اسفندیار مشایی و علی کردان داشت. با این حال او همچنان در صف حامیان دولت در مواردی همچون رأی اعتماد به محصولی و ممانعت از استیضاح اسکندری ماند. در حال حاضر نیز اگرچه او از جمله نمایندگان اصولگرایی است که مخالف اعلام حمایت رسمی فراکسیون اصولگرایان از احمدی‌نژاد است اما به این دلیل با آن مخالفت می‌کند که حمایت یکپارچه در حاکمیت از یک نامزد را بیش از آنکه به نفع او بداند به ضررش ارزیابی می‌کند. او که علی‌رغم برخی انتقاداتش به احمدی نژاد، به ویژه در حوزه رفتارهای فردی‌اش، همچنان ادامه کار دولت نهم را به سود همه می‌داند. توجیه باهنر در این اعلام حمایت آن است که اکثر رفتارهای رئیس دولت نهم اعتقادی است اما نباید این رفتارهای وی را به حساب خودخواهی و یا خود بزرگ‌بینی وی گذاشت.
دبیرکل جامعه اسلامی مهندسین در اقدامی بدیع موضع رئیس مجمع تشخیص مصلحت نسبت به نامزدهای انتخابات آتی را نیز اعلام کرده است. در حالیکه او هیچ نسبت و یا نزدیکی با هاشمی رفسنجانی ندارد مگر عضویت همزمان در مجمع تشخیص، دیروز گفت: نمی‌دانم آقای هاشمی موضعی در حمایت از کاندیدای خاصی گرفته‌‌اند یا نه. اما می‌دانم که ایشان دل خوشی از اینکه احمدی‌نژاد مجدداً رأی بیاورد ندارد و به احمدی‌نژاد رأی نمی‌دهد.