در آستانه عید فطر مساله شادی باید خیلی مورد توجه دست اندر کاران فرهنگی قرار بگیرد. مقوله شادی در اسلام مورد تأکید و سفارش قرار دارد. در روایات آمده است که مؤمن همواره شادی در چهره اش نمایان است و حالت عبوسی به چهره اش راه نمی دهد. حتی مزاح های مشروع نیز براساس سنت نبوی در دین اسلام مورد سفارش و تأکید قرار گرفته است.
اما برخی تصور می کنند به علت نوع ارتباطی انسان با خدا که باید با توبه و اشک همراه باشد، شاد بودن با چنین رابطه ای منافات دارد، این درحالی است که نوع رابطه ما با خداوند با نوع رابطه با بندگان خداوند متفاوت است. در رابطه با خداوند نسبت به خطاها و لغزشهایی که داشته ایم باید با اشک و گریه توبه کنیم. حتی در روایات ما به گریه محبت و اشک شوق نیز اشاره شده است ، اما ضرورتی ندارد که این گریه و اشک ندامت در برخورد با مردم جامعه و سایر مسلمانان نیز منعکس شود.
شادی مسئله ای است که تمام اوقات به ویژه در ماه مبارک رمضان که ماه ضیافت است ارزشمند محسوب می شود اما به طور طبیعی شیعه بودن اقتضا می کند در دهه پایانی ماه رمضان که ایام شهادت امیر المومنین است مسلمانان مؤمن ظاهر غمگینی هم داشته و در مجالس عزا شرکت کنند. اما در این میان ولادت امام حسن مجتبی و نیز هفته پایانی ماه مبارک که قرین عید است، ایام شادی و سرور است که باید این سرور اسلامی را آشکار کرد. در این مقوله با توجه به شرائط و اقتضائات جامعه باید برنامه هایی شا و پر نشاط طراحی شود که گاهی مورد غفلت قرار می گیرد. غفلت از ایام شادی جامعه اسلامی را با افسردگی های پنهان روبرو خواهد کرد اگر چه نباید این مساله را هم از نظر دور داشت که برنامه های دینی و ایام عبادت و دعا نیز خود نشاط آفرین هستند.
بهترین سرور الهی این است که انسان توفیق داشته باشد در ایام رمضان شب زنده داری داشته و به گریه و توبه بپردازد اما این عبادت و شب زنده داری نباید به حالت عبوس و عصبی در صبح روز بعد تبدیل شود.