هفدهم ربیع‌الاول همزمان با میلاد پر خیرو برکت حضرت محمد (ص) زمانی مناسب برای پرداختن به رخدادی بنیادین یعنی وحدت میان مسلمانان جهان است. وحدت درون دینی میان فرقه‌های گوناگون اسلامی به ویژه برادران و خواهران اهل تسنن و تشیع، این امر بایسته‌ای ست که سالروز ولادت پیامبر رحمت حضرت محمد مصطفی (ص) الهام بخش آن است.
اتحاد و همبستگی میان رهبری جامعه و آحاد مردم از جمله عوامل موفقیت مسلمانان بوده است. رهبر در جامعه اسلامی نقش تعیین‌کننده‌ای در جهت‌دهی حرکت‌های مردمی بر عهده دارد. با نگاهی به تاریخ اسلام درمی‌یابیم که پیامبر اسلام (ص) از همان آغاز، درس اتحاد و همبستگی را به یاران خویش می‌داده و لزوم اخوت و برادری به معنای واقعی را برای آنها تبیین می‌کرده‌اند.
قطعاً مقصود از وحدت اسلامی این نیست که شیعه‌ها سنّی شوند و یا سنّی‌ها شیعه شوند و همه افراد مسلمان در سراسر جهان در عقاید و احکام و اصول و فروع و همه جزئیات دین، متحد و منسجم گردند بگونه‌ای که هیچ اختلاف نظری در اعتقادات و احکام فقهی در جامعه اسلامی وجود نداشته باشد، واقعیت اینست که مقصود از وحدت اسلامی، یکی کردن اعتقادات و یکنواخت کردن احکام عملی مذهب اسلامی نبوده و چنین چیزی در خارج امکان‌پذیر نخواهد بود.
مقصود از وحدت اسلامی این است که پیروان هر یک از مذاهب گوناگون اسلامی در عین حال که عقاید و احکام خاص آن مذهب را برای خود حفظ می‌کنند و به آنها پای‌بند هستند، در روابط اجتماعی و سیاسی و نظامی و اقتصادی و فرهنگی خود با مسلمین دیگر همسو و تابع مصالح عالیه اسلام و امت اسلامی باشند و براساس این برداشت از وحدت، امت اسلامی مقابل دشمنان اسلام همواره به صورت «ید واحده» عمل کنند.
حضرت محمد مصطفی (ص) در عام‌الفیل (سال ۵۷۰ میلادی) در ماه ربیع‌الاول دیده به جهان گشود. مورخان شیعه، ولادت پیامبر اکرم(ص) را در صبح جمعه هفدهم ربیع‌الاول و اکثر علمای اهل سنت، در روز دوازدهم همان ماه می‌دانند.
وجود پیامبر(ص) و شخصیت والای آن مقتدا نقطه اتصال اندیشه‌های والای انسانیت است و هر فرقه و مذهبی گم گشت خود را در او و پهنای سینه او را جایگاهی آرام برای کاستن از تلاطم موج فتنه می‌یابد.