در ابتدای بخش اول، تصنیف آذری «وطن مَدیر» اثری از سلیمان علی عسگروف با شعر محمد فضولی و صدای رشید وطن‌دوست اجرا شد. سپس «شوق بهار» با کلام فارسی با آهنگسازی جهان گیروف بر مبنای ملودی آذری به شکل ریتمیک با صدای وطن‌دوست اجرا شد. پس از آن «قرنقیل» با کلامی آذری با شعری از بانو ناتوان و آهنگسازی واصف گزلواف و تنظیم علی‌اکبر قربانی و مجدداً صدای وطن‌دوست اجرا شد. در ادامه قطعه‌ای بی‌کلام اثری از علی‌اکبر قربانی با عنوان «رقص صبا» اجرا شد که البته هرچند در این اجرا از سنتور و قانون استفتده نکردند اما دارای ملودی‌های متنوع و جذاب با پشتوانه فلوت‌ها بود.
در این هنگام سالار عقیلی تصنیف «به یاد تو» اثری از اسفندیار رنجبری و شعری از اکبر آزاد را با تنظیم شهرام توکلی اجرا کرد. کلام آن نوستالوژی و یادی از گذشته‌ای نزدیک بود چرا که به حال و هوای موسیقی پنجاه سال پیش و حتی در جایی به آواز بنان اشاره شده بود. پس از آن تصنیف «معجزه» اثر محمود بهشتی‌زاده با شعر مسعود ارشادی‌فر و صدای سالار عقیلی برگزار شد. در فینال این قسمت «با شباهنگ» با شعر زیبایی از فریدون مشیری و آهنگ مازیار حیدری اجرا شد که این اثر نشان داد خواننده در اکتاوهای بالا صدایش بدصدا جلوه می‌دهد. در بخش دوم این اجرا تصنیف «عزیز وطن» اثر توفیق قلی‌خان با تنظیمی از علی‌اکبر قربانی و صدای وطن‌دوست اجرا شد. تم‌های کلام آن مربوط به آذربایجان بود.
اما تصنیف جاودانه مرحوم علی سلیمی با شعری از فرهاد ابراهیمی یعنی «آیریلیق» با صدای وطن‌دوست، اجرای خاطره‌انگیزی بود که بسیار جذاب می‌نمود. البته اجرا از هارمونی ساده‌ای برخوردار بود و تا حدی به شکل یونیسون اجرا شد.
گفتنی است که ارکستر ملی نسبت به دفعات پیشین بیشتر به مسأله هارمونی توجه کرده بود، اما در برخی از قطعات چندان به این مسأله توجه نشده بود.
«آریای عسگر» اثر عزیز حاجی بیگ‌اف از آهنگسازان مطرح و معروف آذری قطعه دیگر آذری است باز با صدای رشید وطن‌دوست بود.
از معدود قطعات بی‌کلام دیگر قطعه «شورافکن» اثر علی‌اکبر قربانی که در 2 قسمت تنظیم و قسمت دوم آن ارکستر برای فلوت نوشته، شده بود.
اما یکی از تصانیف بسیار زیبای این اجرا، تصنیف «رقص گیسو» اثر فریدون حافظی و شعر میرناصر شریفی که پیشتر دلکش آن را در صفحه‌ای با ارکستر خالدی اجرا کرده بود. تصنیف از ملودی جذابی برخوردار است ضمن اینکه حافظی به رغم نوازندگی سرف، دارای دو سه تصنیف معروف است. این اثر در ماهور با مطلع «من به دوش یار زیب و زیورم» بود. خواننده این اثر سالار عقیلی بود.
«خبرت خراب کرد جراحت جدایی» قطعه باکلام بعدی که با آهنگی از علی تحریری همراه بود. البته آهنگ از زیبایی و هارمونی خوبی برخوردار بود اما بخش‌های کلامی آن در همراهی با آهنگ بسیار ساده می‌نمود. ضمن اینکه این اثر بدون همراهی سازهای ایرانی و برای سازهای زهی اجرا شد.
در خاتمه فرهاد فخرالدینی، قطعه معروف عربی و فارسی «کل صبح» که از زمان ساخت سریال امام علی ورد زبان‌ها گشت، با ارکستر اجرا کرد. این اجرا نشان داد که فخرالدینی در رهبری ارکستر حتی در زمان اجرای رپرتوآر خود چندان توانا نیست زیرا رهبری وی بسیار ساده بود. حتی در عمده مواقع به دسته سازهای بادی و سازهای ایرانی توجهی نداشت. نقص رهبری وی آن‌جا خود را نمایان می‌کرد ارکستر به اوج صوتی خود می‌رسید دستان وی در همراهی با آن چندان هماهنگ نبود.
ایراد دیگر این ارکستر نداشتن هارمونی مناسب است. استفاده از سازهای مضرابی ایرانی می‌تواند رنگ صوتی در ارکستر ایجاد کند که رهبر و تنظیم‌کنندگان ارکستر به این مسأله چندان توجهی ندارند.
رشید وطن‌دوست در این اجرا نشان داد که خواننده اپرای قابلی است و در اجرای آثار کلاسیک ایرانی قابلیت‌های فراوانی دارد. اما درباره صدای سالار عقیلی، حرف و حدیث زیاد است. در بیض رشید، وطن‌دوست یکی دیگر از آثار خوانده شده را اجرا کرد که مورد تشویق فراوان حضار واقع شد.
اما در بیض اثری دیگری اجرا شد که در دو بخش اجرا شده وجود نداشت؛ این تصنیف «دختر کولی» اثر عباس شاپوری بود که سال‌ها پیش خواننده دیگری آن را خوانده بود. البته اجرای قدیمی دارای تنظیم نبود اما این اجرا دارای تنظیمی مناسب بود. این اثر توسط فرشاد توکلی تنظیم شد و سالار عقیلی آن را اجرا کرد.
در پایان ترانه ملی میهنی «ایران» اثر روح‌الله خالقی اجرا شد که خواننده آن سالار عقیلی بود. سالار در این اجرا نشان داد در اجرای نت‌های بالا صدایش از حد طبیعی خود خارج می‌شود. بهتر است خواننده توانایی خود را در محدوده امکانات صدایی طبیعی خود عرضه کند.
روی هم رفته عمده آثار اجرا شده به لحاظ ملودیک زیبا و غنی بود ضمن اینکه هارمونی آن نیز نسبت به گذشته مناسب‌تر می‌نمود. نکته قابل توجه اهتمام فرهاد فخرالدینی در جمع‌آوری ارکستر و رپرتوآر ارکستر است که جای تقدیر دارد.
نظر شما