این زن سیاه پوست آمریکایی در سن ۲۲ سالگی به اسلام مشرف شد و نام خود را از ملانی فرانکلین به مرضیه هاشمیتغییر داد. خانم هاشمی در گفت وگویی کوتاه با اعضای خانواده خود با اشاره به بدرفتاری مأموران بازداشتگاه ، گفته است که آنها به اجبار حجاب را از سرش برداشته، دست و پا های او را با زنجیر بسته و هیچ‌گونه غذای حلال در اختیار وی نگذاشته‌اند.
دستگیری خانم هاشمی نماد بارز حقوق بشر آمریکائی و مصداق دقیق نقض موازین انسانی توسط دولت آمریکا می باشد و به همین دلیل از سوی مردم جهان و بخصوص مسلمانان و همچنین اصحاب رسانه های مستقل محکوم شده و قطعا این اقدامات تا آزادی وی ادامه یافته و تشدید خواهد شد.
در عین حال دستگیری غیر موجه خانم هاشمی به عنوان یک زن سیاهپوست ومسلمان ، جهان غرب و مدعیان دفاع از حقوق بشر را در مقابل آزمون مهمی قرار داده است. طبیعتا از آمریکا و دولت ترامپ با آن سابقه منفی در دفاع از حقوق بشر نمی توان غیر از نقض حقوق بشر انتظار داشت، اما اروپا که دفاع از حقوق بشر را بخشی از هویت خود می داند، چرا در این زمینه سکوت اختیار کرده است؟
مقامات و رسانه های اروپائی که هر روز و بطور مستمر، کشورهای مستقل و مخالف سیاست‌های غربی را به نقض حقوق بشر متهم کرده و جنجال به راه می‌اندارند، چرا در مقابل دستگیری یک خبرنگار و مجری مسلمان و آزاده ساکت هستند؟. ابراز نگرانی‌های نمایندگان پارلمان اروپا نسبت به وضعیت حقوق بشر در کشورهای مستقل و ادعای حمایت از آزادی بیان و اندیشه، چرا در مورد خانم مرضیه هاشمی تکرار نمی شود؟. آنان که خود را پشتیبان حقوق اصحاب رسانه می دانند چرا در مقابل برخورد زننده‌ای که با خبرنگار «پرس تی‌وی» صورت گرفته عکس العمل نشان نمی‌دهند؟. آیا این نشانه ای روشن از رویکرد تبعیض‌آمیز و غیراصولی اروپا نسبت به مقوله حقوق بشر نیست؟. آیا آزادی بیان و و دفاع از انسانها برای مدعیان اروپائی ارزش خود را از دست داه است؟
سئوال این است که چرا نهادها و سازمان هائی که دفاع از حقوق بشر را وظیفه سازمانی خود می دانند،سکوت اختیار کرده اند؟ چرا خانم میشل باشله، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل که خود یک زن است و حبس و شکنجه را در دوره دیکتاتوری پینوشه در شیلی تجربه کرده، برای دفاع از حقوق خانم مرضیه هاشمی اقدامی نمی کند؟. میشل باشله در شرایطی عهده‌دار این مقام شد که بنا به گفته آنتونیو گوترش دبیر کل سازمان ملل متحد، جهان را بیعدالتی و نفرت فراگرفته، نقض حقوق بشر گسترش یافته و آزادی مطبوعات به مخاطره افتاده است. در چنین شرایطی چرا خانم میشل باشله ساکت است؟
چرا«زید رعد الحسین» این شاهزاده مسلمان اردنی و کمیسر عالی سابق شورای حقوق بشر سازمان ملل، از نفوذ خود برای دفاع از آزادی عقیده، بیان و مخالفت با دستگیری خبرنگاران و فعالان رسانه ای از جمله خانم هاشمی بهره نمی گیرد؟. چرا کانادا و استرالیا، بانیان قطعنامه های تکراری و بی خاصیت علیه ایران، سکوت اختیار کرده و نسبت به نقض حقوق شهروندی خانم هاشمی بی اعتنا هستند؟
رفتاراین کشورها،سازمانها و شخصیت های حقوق و حقیقی که خود را به دروغ حامی حقوق بشر می دانند، نشان می‌دهد که امروز بیش از هر زمان دیگر حقوق بشر به ابزاری برای کشورهای سلطه‌گر جهت اعمال فشار به کشورهای مستقل تبدیل شده‌است. سابقه برخورد گزینشی و سیاسی غرب با ابزار حقوق بشر نشانگر این است که کشورها و نهادهای مدعی دفاع از حقوق انسانها، در مقابل حجم وسیع تعرض ها و جنایت ها نسبت به انسان های مظلوم، در بدترین دوران حیات خود به سر می برند.
در این مقطع تنها می توان به اجتماعات مردمی و وجدان های بیدار دل بست که ضمن تداوم اعتراض به دولت آمریکا برای دستگیری خانم مرضیه هاشمی، به افشای مدعیان دروغین حقوق بشر بخصوص در اروپا و آمریکا اهتمام ورزند. خانم هاشمی به عنوان یک مسلمان آزاده، با قلم و بیان خود، سالها با مظاهر ظلم و بیعدالتی مبارزه کرد و امروز همفکران او بخصوص در جوامع رسانه ای باید آزادی وی را مطالبه کرده و به محکومیت کشورها و رسانه‌های غربی بخاطر سکوت در قبال این بازداشت بپردازند و آموزه های اسلامی و انسانی در زمینه دفاع از حقوق بشر را به رخ آنها بکشند.
در عین حال باید از قدرت دیپلماسی و اقتدار قضائی برای آزادی این خبرنگار ایرانی- آمریکایی استفاده کرد. مردم از دستگاه دیپلماسی و قوه قضائی انتظار دارند با پیگیری‌های مستمر حقوقی و دیپلماتیک، آزادی خانم مرضیه هاشمی را تا حصول نتیجه دنبال نمایند.