این شلوغی گرچه اقتضای لوکیشنی است که انتخاب شده و به پررنگ شدن تم قضاوت و مایه‌های پلیسی، معمایی فیلم کمک کرده ولی گاهی حضور این همه کاراکتر در فضای محدود که همه هم حرف می‌زنند و نظر می‌دهند و اکثرشان قصه‌ای هم دارند، باعث سرسام و سردرگمی می‌شود.
قرار است پازل ماجرا را تک تک شان با حرف‌هایشان و اطلاعاتشان تکمیل کنند و این کار را سخت می‌کند. در نیمه اول، فیلم موضوعی را طرح می‌کند که موفق نمی‌شود اهمیتش را به ما بقبولاند. پیچ‌های داستان نیز به همین دلیل چندان تکان‌دهنده از آب درنمی‌آیند. بیست دقیقه آخر فیلم اما جذاب و پرکشش است. یک صحنه تصادف خوب دارد و ضربه نهایی را هم خوب می‌زند. بازی حسن پورشیرازی هم قابل توجه است. فیلم، برای محسن تنابنده در حوزه کارگردانی فیلم امیدوار کننده‌ای است.