تحلیل عملکردهای مدیران دولتی در شرایط کنونی نمی‌تواند کاملاً مبتنی بر واقعیت‌ها باشد و بیشتر جنبه ژورنالیستی دارد و برگرفته از شرایط کنونی جامعه است در نتیجه اجازه تحلیل درست را نمی‌دهد.
مهمترین مشکل ما همواره این بوده که می‌خواهیم سیاست‌های سینمایی را براساس آمدن و رفتن افراد تحلیل کنیم؛ این در حالی است که در بحث مهندسی فرهنگی باید به گونه‌ای رفتار شود که آمدن و رفتن مدیران خللی را در استراتژی کلان وارد نکند و عمل به این برنامه‌ها تابع مدیریت نشود. سینمای ما نشان داده که بالقوه صلاحیت آن را دارد که در دنیا حرف‌های جدی برای گفتن داشته باشد.
بنابراین در اینجا بحث در مورد تاکتیک‌هایی مطرح می‌شود که می‌تواند این انرژی بالقوه را زودتر و بهتر بالفعل کند. به همین دلیل است که معتقدم نگاه سیاست‌زده به فرهنگ و فرهنگیان آفت است. اگر سینمای ما امروز احتیاج به آسیب‌شناسی داشته باشد نباید دستمایه تسویه‌حساب‌های سیاسی شود. قرار نیست کسی به خودش اجازه دهد سینمایی را که در طول 30 سال گذشته با فراز و نشیب‌های بسیاری روبه‌رو بوده اما در کلیات همواره روی وجوه انسانی و معنوی حرف‌های زیادی برای گفتن داشته متهم به فساد و بی‌اخلاقی کند، آن هم به این استناد که در انتخابات همسو یا هم نظر مثل من نبوده‌اند.
مناقشات موجود رسانه‌ای که این روزها در زمینه سینما شاهد آن هستیم، نظر رسمی دولت نیست و نباید باشد. دولت متعلق به همه طیف‌ها است و باید همه را بپذیرد. نقشی که هنرمندان در ایجاد مشارکت حداکثری در انتخابات داشتند، بسیار مهم بوده و سینماگران از این رو نباید مورد انگ و اتهام قرار بگیرند. البته همه اینها دلیل نمی‌شود که حوزه مدیریت سینمایی ما خود را بی‌عیب و نقص بداند، باید خوبی‌ها و بدی‌ها را توأمان دید.
هر تغییری که در جهت رشد و اعتلای سینمای ما باشد و از حب و بغض‌ها نشأت نگیرد می‌تواند مورد پذیرش باشد. اگر امروز محصولات خروجی سینمای ما قابل نقد باشد (که هست) بیشتر به حوزه تبیین استراتژی و سیاست‌گذاری‌ها مربوط است. اساساً تصور نمی‌کنم خود مدیران نیز به این مسئله قائل باشند که کارشان بدون نقص است.
در زمینه سیاست‌های سینما اگر کسی باید مورد سؤال قرار گیرد، مسئولان حوزه سیاست‌گذاری‌های کلان هستند. دولت در زمینه توجه به سینما بیشتر از سینماگران مسئولیت برعهده دارد. هرچقدر حمایت دولت از سینما بیشتر باشد، آنگاه توقعات نیز می‌تواند بالاتر برود. سینمای ما امروز نیاز به جسارت دارد، تا سینماگران در نقد اجتماعی و سیاسی و فرهنگی فعال‌تر عمل کنند. مشکلات سینما با همراهی‌ها و همکاری‌ها قابل حل شدن است نه با زیرپا کشیدن و تعیین مرزهای غیر واقعی.