«کیم شین یئول» و همسرش ابتدای دهه ۹۰ میلادی تصمیم می‌گیرند که در جزیره‌ای دورافتاده زندگی کنند.البته همسر او سال گذشته فوت شده اما کیم همچنان به زندگی در جزیره ادامه داده است. خبر جزئیات بیشتری ندارد و در کنار این مساله بیشتر به مناقشه ژاپن و کره جنوبی بر سر مالکیت این جزیره پرداخته است.
خبر را که خواندم ماجراجویی دوستی به خاطرم آمد که همیشه رویای زندگی در مکانی دورافتاده را در سر می‌پرواند و ساعت‌ها می‌تواند ما را ترغیب کند که زندگی بدوی چه هیجان‌انگیز است و ما چقدر از طبیعت و سرشت‌مان دور شده‌ایم با زندگی شهری و غرق در تکنولوژی. ما هم هربار از تصویری که از زندگی بدوی برای‌مان می‌سازد به وجد می‌آییم و رویابازی می‌کنیم تا دوباره که دور هم جمع می‌شویم.
اما امروز خواندن زندگی خانم کیم، هم‌زمان که رویای زندگی در جزیره‌ای دور افتاده را به یادم آورد، تداعی زندگی جزیره‌گونه خیلی از خودمان شد. ما که شبانه‌روز در جزیره‌های بی ساکن اما شلوغ‌مان در شبکه‌های مجازی در رفت‌وآمدیم. از پیام‌رسان‌ها می رویم به اینستاگرام، خوب که چرخیدیم، سری به توئیتر می‌زنیم، این وسط دوباره به پیام رسان‌ها برمی‌گردیم، آنجا جمله‌ای از شکسپیر می‌خوانیم درباره اهمیت رابطه خوب با والدین(!)، جمله آقای شکسپیر را برای گروه دوستانی که آخرین بار چند ماه پیش همدیگر را دیده‌ایم که البته در همان دورهمی هم همگی نیم‌نگاهی به گوشی‌ها داشته‌ایم، می‌فرستیم.
به اینستاگرام برمی‌گردیم و همچنان تحت تاثیر زندگی آرمانی یکی از «شاخ»هایش می‌شویم و هربار از خودمان می‌پرسیم اگر زندگی این است پس ما چه می‌کنیم و برعکس. برای فراموشی از افسردگی زندگی پرتجمل و شاد آن شاخ سراغ توئیتر می‌رویم و در یک نبرد دوقطبی شده درباره فلان اتفاق افتاده در زندگی یک سلبریتی، به یکی از دو قطب‌ها می‌پیوندیم و هر چه فریاد داریم بر سر گروه مخالف می‌کشیم، در حالی که تمام این مدت سرکار بوده‌ایم، کنار همسر یا فرزندمان نشسته‌بودیم، دور میز شام بودیم و حتی سریال یا فیلم مورد علاقه‌مان را هم می‌دیدیم! بله ما ساکن جزیره‌های پرجمعیت و غیرواقعی خودمان هستیم، و بیشتر «اوقات» می‌گذرانیم تا زندگی کنیم.
شبکه‌های مجازی بد هستند؟ ابدا.
باید ترک‌شان کنیم؟ هرگز.
خانم کیم خوشبخت است؟ هیچ‌کس نمی‌داند.اما احتمالا تا اکتبر سال گذشته میلادی که همسرش کنارش بود، زندگی دست‌کم برایش راحت‌تر بوده، ماجرا همین‌جاست، به نظرم همین گم‌گشتگی در شبکه‌های اجتماعی ما را از کیفیت ارتباطات واقعی دور نگه می‌دارد،چیزی که می‌تواند سلامت روان را با افسردگی و اضطراب به خطر بیندازد. من دست‌کم فکر می‌کنم آدم به آدم زنده است، خیلی بیشتر از هر چیز دیگری.
۴۷۴۷