بار دیگر سریال «ستایش» و باز هم گریم عجیب و غریب یک بازیگر و از آن عجیب‌تر گفته‌های تهیه‌کننده سریال در یک گفت‌وگو.
شاید این موضوع تنها در ایران رخ بدهد. اینکه سریالی موفق به فصل دوم و سوم برسد اما هنوز در اصول اولیه احترام به مخاطب مانده باشد. اینکه برای مخاطب سریال بسازی و استقبال او را بخواهی اما حتی نخواهی به انتقاداتش گوش بدهی.
این موضوع شاید فقط در ایران آن هم در صداوسیما رخ بدهد که سریال‌ها با پول مردم ساخته شود اما نظر آنها کمترین اهمیت را داشته باشد.
مثلا تهیه‌کننده سریال در پاسخ به انتقادات درباره گریم یک بازیگر بگوید: از نظر من که ایرادی ندارد!
در روزگاری که رقابت سختی در دنیا میان سریال‌سازان و شبکه‌های پخش سریال و استریم‌ها درگرفته، تنها در فضای غیررقابتی ایران ممکن است در فصل دوم یک سریال گریم بازیگری که قرار است دو دهه بعدِ همان کاراکتر فصل اول را نشان بدهد، تنها با یک عینک و بی‌رنگ کردن صورت انجام بشود. اتفاقی که کلی انتقاد ایجاد می‌کند اما سازندگان خیلی برای‌شان نظر مردم مهم نیست و کار خودشان را می‌کنند و جالب‌تر اینکه در شروع فصل سه همان عینک را هم حذف می‌کنند تا بازیگری که قرار است نقش زنی حداقل ۴۵ساله را ایفا کند حداکثر ۳۰ساله به نظر برسد.
شاید اگر آقای تهیه‌کننده در یک فضای رقابتی سالم قرار بود با هزینه خودش سریال بسازد نه تنها از یکی از بخش‌های اصلی ساخت سریال، یعنی گریم کاراکترهای اصلی صرف‌نظر نمی‌کرد که در این امر بسیار دقیق هم می‌شد و حتی اگر بازیگر به هر دلیلی چه قرارداد با پروژه دیگر یا پوستی که نباید با مواد گریم خراب شود! زیر بار گریم نمی‌رفت دور او را خط می‌کشید.
یا حتی اگر به هر دلیلی، بالاجبار تصمیم به حذف گریم گرفته می‌شد، در پاسخ به انتقادات به جای اینکه در مقام توجیه دربیاید و از به آرامش رسیدن کاراکتر بگوید در کمترین حالت برای احترام به مخاطب یک عذرخواهی انجام می‌داد.
این حداقل کاری بود که درباره «ستایش» می‌شد انجام بگیرد تا اینطور به نظر نرسد که تهیه‌کننده محترم با بودجه‌ای ملی، فصل سوم سریال را برای خوشایند خودش ساخته و مخاطب سریال برایش هیچ اهمیتی نداشته است!
۲۵۸۲۵۸