یکم: برخی استادان در روزنامه نگاری به یک پارادوکس می‌مانند؛ از سویی دستی در «روزنامه نگاری محکم، سنتی و حرفه‌ای دیروز» دارند و دستی در تحولات «پیش روی روزنامه‌نگاری.» دکتر یونس شکرخواه از آن دسته استادانی است که بازنشستگی برای او بی‌معناست، او به همان اندازه که سبک‌های دیرپای روزنامه نگاری را چونان «یک هرم ایستاده و استوار»، تدریس کرده و آموخته است،
خبرنویسی آنلاین را به گونه‌ای آموزش داده و ترویج کرده که شاگردانش بخوبی می‌دانند، از ترکیب واژگانی در تیتر، لید و متن استفاده کنند که جدای از «بازیابی در سرچ‌های اینترنتی» راهی به «لینک‌ها و هایپر لینک‌ها» گشوده شود، تصدیق خواهید کرد که چنین تجربه‌ای -ضمن ذی‌قیمت بودن آن- تا چه حد، در برابر ما یک پارادوکس را مجسم می‌کند، پارادوکسی که یک ضلع، نه تنها نفی دیگری است؛ بلکه آن را تکمیل می‌کند.
دوم: سال ۲۰۲۰ میلادی در راه است و ما همه بخوبی می‌دانیم که «هوش مصنوعی و وب هوشمند در قالب وب ۳» در جهان ظهور خواهد کرد، جدای از تحقیقات دانشگاه MIT امریکا، دانشگاه کلن آلمان در سال ۲۰۱۳ تحقیقاتی ارائه کرد که بزودی در فضای وب، نرم افزار به جای ما تیتر می‌زند، مبحثی که در آخر کتاب، تیترنویسی در «وب- ۳ » سال پیش – به آن اشاره کرده‌ام، دکتر یونس شکر خواه از روزنامه نگاری آنلاین به روزنامه نگاری هوشمند، به شایستگی قدم گذاشته است، نوعی از روزنامه نگاری که ریاضیات و محاسبات بر مبنای مدل‌های الگوریتمی و واژگان همپوشان، به یک پایه محوری تبدیل می‌شود والبته از آثار مثبت و در عین حال ناشناخته برخوردار خواهد بود. این امر، نشان می‌دهد که تجربه روزنامه نگاری او در وب یک و وب ۲، تا چه اندازه برای حضور در وب ۳ برای روزنامه نگاری نسل امروز و فردای ایران، راهگشا و جریان ساز است.
سوم: «فرامتن بودن در روزنامه نگاری» هرگاه بخواهد از دایره کلام به عمل تبدیل شود؛ با هزینه‌هایی همراه خواهد بود، یونس عزیز در نهایت اخلاق و مهربانی از یک سوی و بینش و جهان بینی درست از دیگر سو هرگز دریک ضلع از متن روزنامه نگاری، محدود و محصور نماند، همه جریان‌های سیاسی و تأثیرگذار در روزنامه نگاری را با احترام و فرامتنی دید و فراجناحی عمل کرد.
آخر: روزنامه نگاری غیر از بینش و توانمندی‌های حرفه‌ای و پخته و قدرت قلم و ادبیاتِ پاکیزه، به مهم‌ترین رکن-یعنی اخلاق- نیاز دارد، او در اخلاق حرفه‌ای به‌گونه‌ای عمل کرده است که همان لبخند و مطایبه‌های شیرینش بخوبی گویای همه چیز است. فروتنی او، هرگز -چه در هنگام کار و چه در غیر آن- از او جدا شدنی نیست. بنابراین جایی برای گفتن از ویژگی‌های مثبت اخلاقی او باقی نمی‌ماند. جز آنکه بگوییم: «یونس، تیتری برای آینده است» که شایسته خواهد بود قدر او را از سال ۲۰۲۰ به بعد، بیش از گذشته بدانیم.
* استاد دانشگاه و پژوهشگر ژورنالیسم
* منتشر شده در ایران آنلاین