مشکلات ابتدا مسائلی حل شدنی هستند اما به مروز زمان و با از دست دادن فرصت مناسب برای حل آن‌ها تبدیل به بحران‌هایی جدی می‌شوند که حل آن‌ها اغلب از عهده دولت به تنهایی خارج است. مسائلی چون بیکاری، تورم و فساد جدی‌ترین بحران‌های ایران در شرایط فعلی هستند و چه بخواهیم چه نخواهیم بخش عمده این بحران‌ها از اقتصاد ما ناشی می‌شود و به سوءمدیریت در حوزه اقتصاد باز می‌گردد.
انکار این مشکلات نیز دردی را دوا نمی‌کند و ما برای حل آن‌ها نیاز به ارائه راهکارهای علمی و عملی داریم. در بخش‌های دیگر نظیر بخش‌های انتظامی و امنیتی ما خیلی از مسائل را حل کرده‌ایم و روی پای خود ایستاده‌ایم اما هنوز در بخش اقتصاد نتوانسته‌ایم گامی جدی در راستای حل مشکلات برداریم. برای برون رفت از این بحران باید به داخل نگاه کنیم و فارغ از مشکلاتی که از خارج کشور بر اقتصاد ایران تحمیل می‌شود، ابتدا به ساکن در پی اصلاح نظام اقتصادی در داخل باشیم. جمهوری اسلامی ایران باید «فشار حداکثری» ایالات متحده در حوزه اقتصاد را به «مشارکت حداکثری» در این حوزه تبدیل کند و با کمک گرفتن از مردم و توانایی‌هایشان راه را برای اصلاح امور باز کند؛ این مشارکت حداکثری میسر نمی‌شود مگر زمانی که به طور جدی به مطالبات مردم در حوزه‌های مختلف از فرهنگ گرفته تا سیاست توجه جدی شود.
این یک نوع آدرس دادن غلط است که صرفا ناکارآمدی دولت عامل وضعیت کنونی خوانده شود. شاید تا 20 درصد خطای اجرایی داشته باشیم اما وقتی سال گذشته 2 میلیون و 850 هزار بشکه نفت صادر می‌کردیم و امروز هنوز نتوانسته‌ایم یک و نیم میلیون بشکه نفت را طبق قانون برنامه صادر کنیم و حتی زیر 400 هزار بشکه نفت را به فروش می‌رسانیم، نشان می‌دهد وضعیت مالی کشور سخت شده است. وقتی هم که پول نفت به کشور می‌آید، به دلیل آنکه در بانک‌هاست و باید از هر بانکی به بانکی دیگر ضریب بخورد و بازار در دست مافیا می‌چرخد، عربستان و دبی و... هم بدشان نمی‌آید این شرایط ادامه پیدا کند زیرا ایران با این شرایط توسعه پیدا نمی‌کند.
به هر حال یکی از مسائلی که در ایام هر انتخابات هم دو دستگی به وجود می‌آورد، همین بحث لزوم مذاکره و نوع نگاه به سیاست خارجی کشور است. معتقدم قبل از هر مذاکره‌ای ما باید تکلیف خود را با مجموعه‌های داخلی روشن کنیم. وقتی ما نمی‌توانیم با رقبای داخلی خود کنار بیاییم و با آن‌ها به گفت‌وگو بنشینیم، چگونه می‌توانیم از مذاکره با دشمنی سخن بگوییم که بدون وحدت در داخل امکان توفیق در مذاکره با او وجود ندارد؟ معلوم است که در این شرایط نمی‌توانیم کاری از پیش ببریم.
به نظر من دولت تا حدی موفق شده با در نظر گرفتن نگرانی برخی دیگر از جریان‌ها راه را باز کند و فکر می‌کنم اقداماتی جدی در حال انجام است. ما با برخی کشورها به خصوص در منطقه طی سالیان گذشته چالش‌هایی جدی داشته‌ایم که امیدواریم هرچه سریع‌تر بتوانیم در راستای حل و فصل این مسائل گام‌هایی جدی برداریم.
* نماینده مجلس شورای اسلامی
* منتشر شده در روزنامه آرمان 4 آبان 98