تردیدی نیست که میانگین کیفی فیلم‌ها در جشنواره‌ی امسال نسبت به پنج شش سال گذشته ارتقا یافته است. در همه‌ی دوره‌های اخیر جشنواره، به روزهای میانی که می‌رسیدیم حال‌مان بد می‌شد از تماشای پی در پی فیلم‌هایی که اصلاً نمی‌شد فهمید چرا ساخته شده‌اند. اما امسال تعداد فیلم‌های متوسط و خوب به نحو محسوسی افزایش یافته بود. این درست است. و شگفت‌آور است که با توجه به شرایط نابسامان سینما و جامعه‌ی این روزگار، این تعداد فیلم قابل قبول ساخته شود. دلیلش شاید پیچیدگی‌های قوم ایرانی باشد که ظاهراً در شرایط بی‌ثبات خلاق‌تر می‌شود!
همه‌ی اینها درست، اما اتفاق عجیب‌تر این است که مدیران سینمایی این روزها دارند از این افزایش کیفیت به نفع خودشان استفاده می‌کنند و در هر نشست و محفلی که حاضر می‌شوند، فستیوالی هم به منظور بزرگداشت خودشان برپا می‌کنند! در فضای کرخت رسانه‌ای امروز ما هم کسی حال و حوصله ندارد که از دوستان بپرسد مبنای این ادعاها چیست. معمولاً هر کس رو به روی آقایان می‌نشیند، در مقابل حرف‌های عجیب و غریب‌شان فقط سر تکان می‌دهد. اما سؤال اصلی پاک نمی‌شود و پابرجاست: افزایش کیفیت فیلم‌های جشنواره‌ی امسال دستاورد مدیران سینمایی است؟
اولاً افزایش کیفیت فیلم‌ها ربطی به این ندارد که ادعا شود جشنواره‌ی 29 بهترین جشنواره‌ای بوده که تاکنون برگزار شده! جشنواره صرفاً میزبان فیلم‌هاست و باید وظایف میزبانی‌اش را به جا بیاورد. آیا مدیران جشنواره‌ی امسال میزبان‌های خوبی بوده‌اند؟
من به عنوان کسی که از سال 1370 (جشنواره‌ی دهم) در تمامی روزهای تمامی ادوار جشنواره‌ی فجر حاضر بوده‌ام و نتیجه‌ی اعمال سلیقه‌ی انواع و اقسام مدیران متعلق به دولت‌های مختلف با گرایش‌های متفاوت سیاسی را دیده‌ام، شهادت می‌دهم تاکنون جشنواره‌ای تا این حد مغشوش، سردرگم، بلاتکلیف و فاقد برنامه‌ریزی را تجربه نکرده بودم. فهرست کردن معایب و اشکالات اساسی این دوره‌ی جشنواره از حوصله‌ی این یادداشت کوتاه خارج است و مجالی وسیع می‌طلبد.
بنابراین برویم سراغ بحث نقش مدیران در ارتقای کیفیت خود فیلم‌ها و نه نحوه‌ی برگزاری جشنواره: فیلم‌های برتر جشنواره کدام‌ها بودند؟ اگر از من بپرسید می‌گویم جدایی نادر از سیمین، یه حبه قند، سعادت‌آباد، مرهم، ورود آقایان ممنوع و یکی دو فیلم دیگر. اگر از داوران جشنواره بپرسید، نام جرم و آسمان محبوب و چند فیلم دیگر را هم به این فهرست اضافه می‌کنند. آیا مدیران کنونی، نقشی در تولید این چند فیلم داشته‌اند؟ آیا به سازندگان این فیلم‌ها کمک کرده‌اند؟
واقعاً علاقه‌مندم دوستان بیایند و دقیقاً توضیح دهند چه نقشی در به ثمر رسیدن تک تک این فیلم‌ها داشته‌اند. برای جدایی نادر از سیمین، یه حبه قند، سعادت‌آباد، مرهم، جرم یا آسمان محبوب چه کرده‌اند؟ حالا از مانع‌تراشی و تعطیل کردن موقت بعضی از این پروژه‌ها و ضایع کردن حق‌شان در جشنواره بگذریم. پس بر چه مبنا با خوشحالی در برنامه‌های تلویزیونی می‌نشینند و با لبخندی بر پهنای صورت، ساخته شدن این فیلم‌ها را حاصل زحمات خودشان فرض می‌کنند؟ احیاناً این حرکات برای رد گم کنی نیست؟ برای برگرداندن نگاه‌ها از توجه به یکی دو فیلمی که اتفاقاً محصول مستقیم و دستاورد مشخص مدیران فعلی است و فیلم‌های بسیار ضعیفی از آب درآمدند؟
52