برخی یادداشت های قبلی را اینجا ملاحظه فرمایید. اگر کمی دقت کنیم، خواهیم دید همه تا حدود زیادی مهم و در صورت اجرا، موفق و در صورت عدم توجه، مشکل آفرین شده اند؛ قضاوت با خواننده ؟ نه اینکه اینها کشفیات عجیب و غریبی بوده اند که فقط به ذهن برخی می رسیده، نه. بعضی چیزها از اصول کار در مدیریت بحران ها است.
حال باز در همین راستا یعنی مقوله مدیریت بحران کرونا در تهران، امروز تصویری را دیدم که بلا فاصله فهمیدم که شهرداری تهران و شورای به خواب رفته‌ی آن، از چند روز قبل از کرونا، اصلا برنامه ای ندارد؛ ولی به جد سعی دارد به شهروندانش بگوید ما به فکر شما و به صورت خردمندانه در حال برنامه ریزی هستیم. بله، ضربدر زدن صندلی اتوبوس ها و بر نشستن و علامت گذاری راهروهای اتوبوس های شهری برای ایستادن!
امیدوارم متولیان امر از دست اینجانب دلخور نشوند ولی حقیقتا آیا این تمام تلاش یک متروپولیتن بزرگ برای مدیریت ویروس است!؟ انصاف چیز خوبی است.
به بنده حق دهید کمی از این تصور و از این تصمیم گله مند باشم. برخی مسایل به شعور عمومی (common sense) توهین است، یعنی آیا واقعا این ایده خارق العاده به ذهن یک نفر در شهرداری پایتخت ایران ٧٠٠٠ ساله خطور کرده و سپس در جلسه ای نزد بزرگان شهر تهران مطرح و بعد از آن لابد با تقدیر حضار جلسه برای اجرا ارسال و کلی انرژی و هزینه برای این عمل صرف شده است؟ و سپس با سلام و صلوات در خبرها به عنوان برگ برنده یک مگا شهر پر افتخار ارسال شده است! ( الله اکبر)
بد نیست که حال که دستاوردهای علمی خود را به تمام دنیا صادر می کنیم این دستاورد وزین را به کشورهای دیگر هم ارایه دهیم! یادداشت های بنده از نگرانی های زمان زلزله را لطفا بررسی بفرمایید، ( اینجا ) اگر ما در فاز ضربدر زدن اتوبوس ها تفکر می کنیم، خداوند حقیقتا در زمان زلزله به ما رحم بفرماید. گر در شهر کس هست، یک ضربدر بس است!
* استاد نمونه کشور در مهندسی سازه، زلزله و مدیریت بحران