به گزارش خبرآنلاین، اولین مجموعه شعر منیره حسینی با عنوان «بیحواسترین زن دنیا» متشکل از 60 شعر سپید با عناوینی چون «من یک زن خوشبختم» و «بیحواسترین زن دنیا» است که در طی سال های 87 تا 89 سروده شده اند.
منیره حسینی با اشاره به اینکه تلاش کرده در این اثر در کنار استفاده از تجربه های شخصی برای سرایش اشعار با مخاطب نیز همزاده پنداری شود به خبرآنلاین گفت: «توجه به مخاطب عام در کنار مخاطب خاص یکی از عمده ترین دغدغه های من در این مجموعه است.»
وی ادامه داد: «رابرت فراست در جایی درباره شعر می گوید «شعر آن است که چیزی بگوید و تو چیز دیگری بفهمی». این جمله را بارها برای خود تکرار کرده ام تا آن حد که باعث شده است که شعرهای بسیاری را ناسروده رها کنم و به دنبال یافتن معنایی دیگر از سرایش، در اشعارم باشم. تمام سعی ام بر آن بوده که عینیت و ذهنیت در این دفتر کنار یکدیگر حرکت کنند و شعر به تاویل پذیری تک بعدی محدود نشود.»
به گفته حسینی خصوصیات مهم این مجموعه از لحاظ فرم، توجه به ساختار های زبانی و از لحاظ مضمون پردازی توجه به عناصر زنانه و بازسازی گوشه و کنار زندگی یک زن ایرانی است.
چند شعر از این مجموعه را در زیر می خوانیم:
من یک زن خوشبختم
و خیابانی که راه مرا دنبال می کند
خوشبخت است
و کوچه ای که به گریبان خانه ام می رسد
خوشبخت است
و تو که هرروز به پنجره ی اتاقم پیله میکنی
یک روز پروانه ای خوشبخت می شوی
با این همه
دروغ عنکبوتی ست
که مدام در دهانم تار می تند
**
گاهی برای بهانه ای که ندارم
مداد رنگی هایم را می تراشم
پروانه ای می کشم
که گل از گونه هایم بشکفد
دفترم را نبند
کم کم بال هایش تکان می خورد
و رنگ بندی زندگی ام تکمیل می شود
گاهی که گلدان ها شکسته اند
و گل ها می خشکند
گاهی که دوسوم بدنم تبخیر می شود
و درد مسیر رگ هایم را می گیرد
پیش از آنکه دفترم را ببندی
ورق های زندگی ام را برگردان
شاید
بی حواس ترین زن دنیا
اشتباهی بهانه تو را تراشیده باشد
291/60