یکی از بیماران رها شده از بیمارستان امام که یک مرد سالمند است، با بیان اینکه هیچگاه از افرادی که مرا در اتوبان رها کردند، نخواهم گذشت، گفت: پرسنل بیمارستان امام همانند شاخه درختی مرا در بیایان رها کردند.
زمانی که برای تهیه مصاحبه با یکی از بیمار رها شده در تهران وارد آسایشگاه کهریزک و بخش درمان مردان شدیم با چهره نحیف و سوخته پیر مردی روبه‌رو شدیم که روی تخت آسایشگاه به نقطه‌ای خیره شده بود؛ این پیرمرد آنچنان مظلوم روی تخت نشسته بود که هیچگاه فکر نمی‌کردیم افرادی در یک واحد درمانی دلشان بیاید که با او حرکت غیر انسانی داشته باشند.
ب م، درباره اتفاقات افتاده در بیمارستان امام (ره) اظهار می‌دارد: به علت سوختگی در یکی از پادگان‌های تهران که به عنوان سرایدار در آنجا مشغول به کار بودم به این بیمارستان منتقل شدم.
وی با بیان اینکه سوختگیم شدید بود، تصریح می‌کند: در مدتی که در بیمارستان امام بودم تحت درمان پزشکان قرار داشتم و با تلاش آنها آثار سوختگی بدنم کاهش پیدا کرد به طوری که با عمل‌های جراحی مختلفی، آثار سوختگی در دست و صورتم را کاهش دادند. اما اواخر فروردین بود که چند تن از پرسنل بیمارستان امام (ره)، من و یکی دیگر از بیماران را بدون آنکه چیزی به ما بگویند، سوار ماشین بیمارستان کردند و در کنار یکی از اتوبان‌های تهران رها کردند. راستش نمی‌دانم چه اتفاقی افتاد؛ حال خوشی نداشتم اما به گفته مددکاران اجتماعی آسایشگاه کهریزک، من و بیمار رها شده دیگر را ابتدا به بیمارستان فیروزآبادی منتقل کردند و سپس بعد از پایان مراحل درمان، به کهریزک آوردند. هم اکنون در این آسایشگاه نگهداری می‌شوم و نگرانیم از این است که عاقبتم چه خواهد شد چرا که خانواده و فرزندانم در این مدت از من خبری نگرفته‌اند.
این پیرمرد در حالی که اشک از چشمانش روان شده و بر صورت سوخته‌اش جاری بود، می‌گوید: هیچگاه از افرادی که مرا همانند شاخه درختی در بیابان و اتوبان رها کردند نخواهم گذشت و از مسئولان و افرادی که با این موضوع مرتبط هستند درخواست می‌کنم این موضوع را پیگیری و حق من و افرادی همانند من را بگیرند.
282