بگذارید همین اول کار، اعتراف کنم عنوان اصلی این متن، هیچ ارتباطی به چیزی که می‌خواهم بگویم ندارد! صرفا تیتری انتخاب کردم که لبریز از هیجان و احساسات کاذب باشد تا آنقدر کلیک خورش ملس شود که به جایگاه رفیع «پربیننده‌ترین» این سایت برسم! تیتر اصلی متن بنده؛ دومی است! اگر می‌بینید تیتر دوم چندان هیجانی ندارد و شما را مورمور نمی‌کند؛ ضمن عذرخواهی از شما؛ می‌توانید بی‌خیال خواندن مطلب زیر شده و بروید به کار و بارتان برسید!
****
خدایا این فضای مجازی را از ما نگیر که هر آسیب و گزندی داشته در عوض این دو خیر و برکت را هم به شرح زیر برای‌مان به ارمغان گذاشته:
1- کارشناسی بدون نیاز به تخصص لازم 2- فحش‌دادن با نیاز به تخصص لازم!
تا همین ده بیست سال قبل، وقتی می‌خواستی «کارشناسی» کنی (و یا به قول امروزی‌ها یکی را قضاوت کنی) اول باید لباس‌هایت را می پوشیدی و کلی به خودت می‌رسیدی؛ بعد هم توی خیابانها در قدو قامت یک کارشناس آنقدر چرخ می‌زدی بلکه یک صحنه تصادف خودرو پیدا کنی تا با قیافه‌ای مختص کارشناسان زبده؛ مقصر را در سانحه رانندگی، درجا معرفی کنی!
اگر هم می‌خواستی با چند فحش آبدار از خجالت کسی دربیایی اول باید یک ماشین برو (برای فرار بعد از فحاشی) می‌خریدی تا بعد از کلی دور دور و گاز دادن و دنده صد تا یه غاز چاق کردن؛ راننده‌ای را پیدا کنی تا بتوانی سرو تهش را باهم یکی کنی! و ایضا؛ خودت را هم خالی کنی!
اما به مدد رشد فناوری و ارتباطات؛ بشر هم‌اکنون توانسته دو مقوله «کارشناسی» و «فحش» را بدون درد و خونریزی به شکل کدهای دیجیتالی درآورده و مثل آب خوردن به خورد این و آن دهد! بطوریکه حتی بدون نیاز به پوشیدن لباس هم، می‌توان ظرف چند ثانیه از خانه به اقصی نقاط دنیا رفت و «صفحه شخصی» فرد خاصی را با خاک یکسان کرد و یا خود آن «شخص خاص» را به کل؛ خاک بر سر کرد!
یکی دیگر از محسنات شبکه‌های اجتماعی این است که برایش فقیر و غنی فرق نمی‌کند؛ حتی وکیل و وزیر و مغنی هم نمی‌شناسد کافیست یک گوشی هوشمند و یک مغز نه چندان هوشمند داشته باشی تا به شعار: «هر ایرانی یک فحش» تحقق بخشی! بله؛ یک فرد معمولی می‌تواند ظرف سیم ثانیه یک سلبریتی را دولا و پهنا کرده و یا سرتاپای یک دیپلمات را غرق کیش و مات نماید و البته طی این اقدام انسان دوستانه ککش هم نگزد که هیچ؛ کبکش هم خروس بخواند و بالعکس؛ یعنی یک وزیر اعظم و یا یک شخص خفن می‌توانند کاری کنند که دیگران تا آخر عمر نقاره بزنند!
البته این را هم بگوییم که اصولا کسی معتقد نیست که دارد کارشناسی و یا توهین می‌کند همه در کمال تواضع اذعان دارند که دارند «رفع اثرات توهین» طی یک جلسه می‌کنند و پرواضح است که برای این کار کمی هم، توهین لازم است!
یعنی همه سخت کوشانه با توهین مشغول ادب کردن یکدیگرند! البته این روش تدریس و شیوه آموزشی و یا بهتر بگوییم «اجرای برنامه تربیتی با امور بی‌تربیتی» کمی پراسترس و حاوی صحنه‌های بعضا خشن (و یا بقول رسانه ملی 14+ ) است اما در عوض خیلی کیف دارد چون دق و دلی آدم را درمی‌آورد! درست مثل زمانی که بجای بخشش، دمار از روزگار یکی درمی‌آوری!
تاریخ نشان داده ما ایرانیان دست به دست هم چه صفحات بزرگ و یا چه افراد گولاخی را همچون تسخیر سفارت‌خانه‌ها سوسک کردیم هر چند آنها خیلی سربه راه نشدند و به گفته ما عمل نکردند که هیچ همچنان کار خودشان را کردند اما در عوض ما دل‌مان خنک شد.
به امید روزی که اینهمه شور و هیجان ما در توهین به یکدیگر به جایی برسد و آنچه که به جایی نمی‌رسد فریاد نباشد! سکوت سرشار از هیچی گفته و ناگفته‌ای نیست چرت و پرت محض است. نگاه معنی‌دار و سعه صدر هم مال بچه مثبت‌هاست باید رفت تو کار مثبت18ها! زدن حرف منطقی و آوردن دلیل و برهان عینی و استدلال و سخن‌های محکمه پسند برای هدایت دیگران بسیار وقت گیرند و مال بچه سوسول هاهستند و بس! پس برای تاثیرگذاری بیشتر؛ فحش های جدیدتر یاد بگیرید!