تاریکی کوچه‌ها و محله‌های شهر مشکلی است که طی هفته‌های اخیر کاملا مشهود است به طوری که این موضوع موجب نگرانی بسیاری از شهروندان شده است.
مسوولیت خاموش کردن تیرهای چراغ برق در خیابان‌ها و محلات بر عهده شهرداری‌ها باشد یا اداره برق منطقه‌ای آن محدوده ،به هر حال این موضوع به‌تدریج می‌رود تا به معضلی دردسر‌ساز تبدیل شود و این موضوع موجب نگرانی شهروندان شده؛ چراکه آنها معتقدند خاموش کردن تیرهای چراغ برق محله‌ها یعنی رفتن به استقبال ناامنی.
شهروندان بیم آن دارند که کمبود روشنایی در محله‌ها و کوچه‌ها، زمینه حضور بی‌دغدغه مجرمان و سارقان برای سرقت، زورگیری و سایر اعمال مجرمانه را فراهم آورد.
آنها معتقدند، اگر مسوولان شهری برای صرفه‌جویی در مصرف برق چنین تصمیمی گرفته‌اند باید به عواقب خطرناک چنین اقدامی نیز بی‌توجه نباشند. این مشکل هم‌اکنون نه فقط در شهرها و استان‌های کوچک، بلکه حتی در محلات پایتخت نیز خودنمایی می‌کند.
پارک‌هایی با چراغ خاموش
هم‌اکنون اغلب پارک‌های بزرگ و بوستان‌های محله‌ای شهرمان به دلیل عدم برخورداری از سیستم روشنایی مناسب ، تقریبا از همان ساعات عصر در خاموشی فرو می‌روند و به محل ناامنی‌تبدیل می‌شوند، به همین دلیل است که پارک‌های شهرمان پس از پایان روشنایی روز، کارکرد خود را برای حضور شهروندان در این فضاها از دست می‌دهند.
این یک واقعیت است که پارک‌ها و بوستان‌های شهری ما روشن نیستند. خاموش بودن چراغ‌های برق در پارک‌ها بخصوص در فصول بهار و تابستان که بوستان‌های شهری بیش از هر زمان دیگری پذیرای حجم انبوه جمعیت از گروه‌های سنی مختلف هستند، کاملا خودنمایی می‌کند.
شاید این مشکل در بوستان‌های داخل شهری و محله‌ای چندان مهم به نظر نرسد، اما در پارک‌های جنگلی از ساعت‌های عصر این مشکل کاملا خودنمایی می‌کند، به طوری که بسیاری از خانواده‌ها به محض این که هوا رو به تاریکی می‌رود به دلیل روشن نبودن
تاریکی و افزایش جرم
تجربه بسیاری از کلانشهرهای دنیا نشان می‌دهد، استفاده از نور برای روشنایی در فضاهای ناایمن (فضاهای بی‌دفاع) شهری موجب کاهش بزهکاری و افزایش امنیت شهروندان در فضای شهر شده است، همچنین استفاده از نور برای نشان دادن ابتکار، خلاقیت‌ها، دستاوردهای بشری و ایجاد حس تعلق خاطر شهروندان در فضای شهر به امری رایج تبدیل شده است.
این همان موضوع مهمی است که یک کارشناس مسائل شهری نیز روی آن تاکید داشته و با اشاره به وضعیت موجود جایگاه روشنایی در زندگی‌های شهری، یک هشدار جدی می‌دهد: هرچند در کلانشهر تهران که الگوی دیگر شهرها در بسیاری زمینه‌هاست، طی چند سال اخیر گام‌های بسیار خوبی در ضابطه‌مند شدن روشنایی شهری برداشته شده است، اما عدم وجود طرحی جامع در این زمینه باعث ایجاد مشکلاتی در فضای شهر شده است که اگر حل نشود در آینده نه‌چندان دور شاهد معضلات جبران‌ناپذیری خواهیم بود که به طور مستقیم بر روح و روان شهروندان تاثیر خواهد گذاشت.
سرنوشت مبهم یک طرح
ضعف روشنایی در شهرها هنگامی ابعاد پیچیده‌تری به خود می‌گیرد که بررسی‌ها نشان می‌دهد تاکنون چیزی به عنوان طرح جامع سیستم روشنایی در شهرها وجود نداشته است. در چنین شرایطی نگاهی به گذشته نشان می‌دهد که یک بار آن هم 5 سال پیش زمزمه‌های چنین طرحی در سازمان زیباسازی شهر تهران و همچنین شورای اسلامی شهر تهران شنیده شد. دی ماه سال 85 بود که مسوولان وقت سازمان زیباسازی شهر تهران پیشنهاد ارائه طرح جامع روشنایی شهر را مطرح کردند. براساس این طرح قرار بود شهر تهران از حالت نابسامانی در نورپردازی خارج شده و موضوع روشنایی و نورپردازی در شهر ساماندهی شود.
این پیشنهاد قرار بود تا نیمه اول سال 86 به شورای شهر تهران ارائه شود تا شورا پس از بررسی‌های کارشناسی آن را به تصویب برساند. هرچند یک فوریت این طرح یک سال بعد یعنی دی ماه سال 87 به تصویب شورای شهر تهران رسید و در آن به شهرداری تهران فرصت داده شده است تا طرح جامع نورپردازی فضاهای شهر را با کمک مشارکت دستگاه‌های ذی‌ربط دولتی، بخش خصوصی و سازمان‌های مردم نهاد تهیه و به شورا ارائه دهد، اما از آن زمان تاکنون از سرنوشت مبهم این طرح خبری در دست نیست و گویی طرح مذکور با تغییر مدیریت‌ها از اولویت کاری شهرداری و شورای شهر خارج و به فراموشی سپرده شده است.
30145