خبر کوتاه است و نفسگیر: «رشته ریاضی در ایران در حال تعطیل شدن است»
چگونه خواهد بود، حال ملتی که در حافظه تاریخی اش نام هایی چون خوارزمی و ابویوسف کندی و خیام و ابوالوفای بوزجانی و خواجه نصیرالدین طوسی را ثبت و ضبط کرده است؛ و امروز رییس پر مساحت ترین دانشگاه کشورش خبر از سنگی بر گوری می دهد و در پایان می افزاد: «باید با کمک و همکاری یکدیگر، اتفاق بزرگی در این زمینه رقم بزنیم»...؟!
آقای دکتر !
آن اتفاق بزرگ، بی صدا و دور از دیدگان بسیاری از مسئولان رقم خورده است.
روزی که دکتر ظریف سکان سیاست خارجی را در دست گرفت و با زبان دنیا با آنها سخن می گفت و تیزهوشی و کیاست خود را به رخ دنیا می کشید و هنوز دعواهای برجامی در کشور شعله ور نشده بود؛ به عزیزان می گفتم دوست دارم یک نفر باشد و آمار متقاضیان رشته علوم سیاسی را در دانشگاه بررسی کند؛ ... و ظن قوی داشتم که حضور چنین چهره ای در عرصه بین الملل حتما بر تعداد متقاضیان ورود به این عرصه تاثیر معنادار خواهد داشت.
همین حس و استدلال را وقتی داشتم که سردار سلیمانی به شهادت رسید و همه خود را داغدار و نسبت به کشورشان وفادار یافتند. «شخصِ» سردار سلیمانی می توانست در بسیار از حوزه ها ورق را برگرداند.
جناب دکتر طهرانچی!
اتفاق بزرگ پشت درهای بسته و با نشست و برخاست مدیران رخ نمی دهد.
اتفاق بزرگ فقط و فقط یک چیز است: «انسان» و باور به او و ایمان به نقش بی بدیل او.
مریم میرزاخانی می توانست، و هنوز هم می تواند، دست کم رشته ریاضی را در این کشور نجات دهد.
مریم همان اتفاق بزرگی است که شما نمی توانید آن را رقم بزنید... ولی می توانید با آن رشته ریاضی و تاریخ این رشته را نجات دهید.