البته با این تفاوت که سیاسیون با پا(خصوصا پای چپ‌شان) وارد دیار فرنگ می‌شوند و نخبگان با کله (خصوصا با مغزشان) به آنجا فرار می‌کنند. در عین حال سیاسیون صرفا برای کارهایی همچون: مردم شناسی؛ یافتن دلائل ظهور وندالیسم و بررسی تفاوت‌های فرهنگی و... به آنجاها می‌روند و تازه بعد از مراجعت هم، نتایج تحقیقات‌شان را بدون هیچ چشمداشتی در کشور نشر می‌دهند. اما نخبگان وقتی جمع می‌کنند و می‌روند پشت سرشان را هم نگاه نمی‌کنند وعلم شان را تمام و کمال در اختیار بیگانگان می‌گذارند. حالا فرق بین تعهد و عدم تعهد را فهمیدید؟!
اما در شرائط حساس کنونی سوال و مسئله این است: با توجه به آنچه که گفته شد چرا باید جایی مانند دانشگاه شریف باشد تا به نوعی انکوباتوری برای پرورش استعدادهای ناب جهت تقدیم به استعماربا این اوضاع خراب، به حساب آید؟ آیا بهتر نیست بجای صرف بودجه برای چنین مراکزی، دانشگاه‌هایی که فقط مسئول دلسوز تولید می‌کنند گسترش یابند؟!
تازه وقتی هم که مسئولین به شکل بازید سرزده به دانشگاه‌های فوق قدم می‌گذارند، نه تنها چیز میزی بارشان نمی‌شود بلکه مانند مصاحبه‌های کاملا خودجوش صدا و سیما با مسئولین، کلی هم قربان صدقه‌شان رفته می‌شود!
این هم پیشنهادی بود برای ثبت در تاریخ ....