یادداشت صادق چهرقانی: مادر… مادر… مادر…؛ واژه‌ای مقدس که با شنیدنش، تمام خوبی‌ها و مهربانی‌ها به ذهن‌مان می آید؛ وجود ارزشمندی که مهمترین طرفدار هر آدم در دنیاست؛ یعنی اگر ما تمام دنیا را بگردیم، هیچ کس را پیدا نمی‌کنیم که بیشتر از مادر، طرفدارمان باشد.
کشور ما ایران اما، مادرانی داشته که اصلا نمی‌شود خوبی‌های آنان را توصیف کرد؛ مادرانی که وقتی خاک میهن مورد تجاوز دشمن قرار گرفت، با وجود اینکه عاشق و دلباخته فرزندان رعنا و زیبای خود بودند، اما آنها را دو دستی تقدیم راه دین و کشور کردند؛ مادرانی که وقتی خبر تجاوز دشمن به خاک ایران اسلامی را می‌شنیدند، خودشان لباس‌های رزم جوانان عزیز و حتی نوجوانان کم سن و سال زیبا و دوست داشتنی خود را اتو می‌کشیدند تا به میدان جنگ با دشمن بروند؛ این مادران عزیز می‌دانستند که رفتن فرزند عزیزشان، شاید بازگشتی نداشته باشد، اما بخاطر خدا، بخاطر دین خدا، بخاطر میهن و بخاطر مردم، راضی به رفتن فرزند عزیزشان شدند؛ و ما امروز چقدر بدهکار این مادران عزیز هستیم؛ مادرانی که فقط مادران فرزندان شهید خود نیستند، بلکه به دلیل از خودگذشتگی و ایثار، در حکم مادران همه ما هستند و ما باید تا همیشه خود را بدهکار و مدیون ایشان بدانیم.
البته که از مادران پرورش یافته با مکتب مولا امیرالمؤمنین امام علی(ع)، این ایثار و از خودگذشتگی عجیب نیست؛ چرا که الگوی ایشان حضرت ام البنین(س) مادر حضرت عباس(ع) است؛ مادری که وقتی خبر شهادت چهار فرزند رشیدش در صحرای کربلا را برایش آوردند، گفت، به من بگویید حسین(ع) چه شد؟
سالروز وفات حضرت ام البنین(س) که بنام روز مادران شهداء نامگذاری شده است را گرامی می داریم و به روح بلند همه شهدا و مادران بزرگوار ایشان درود می فرستیم.
46