مادر زمین ازآغاز تا به امروز، سخاوتمندانه به بشر هستی بخشیده؛ اما انسان در حال نابودی آن است. غافل از آنکه این آسیب دامن‌گیر خود او نیز می‌شود.
خوشبختانه برخی از انسان‌ها بالأخره ردپای تخریب همنوعان خود را شناسایی کرده و به دنبال راه چاره‌ای هستند. بسیاری از ما به دنبال جبران و قدرشناسی از مادر طبیعت هستیم؛ اما جبران خسارت‌های وارد آمده بر محیط زیست به حضور و همراهی همۀ ما نیاز دارد.
برای بسترسازی این وظیفه عمومی باید فرهنگ‌سازی شود. همهمه، سرعت و دغدغه‌هایی که بشر امروزی را دچار خود کرده، فرصت اندیشیدن را از او گرفته است. اکنون زمان آن است که با فرهنگ‌سازی، تلنگری باشیم برای ذهن‌های خاموش و بدن‌های خستۀ انسان معاصر.
آشتی با طبیعت
همۀ ما به مادر زمین بدهکاریم؛ مادری که بدون هیچ‌گونه چشم‌داشتی از ثروت‌های فراوانش، انسان را بی‌نیاز کرده است. آیا وقت آن نرسیده که فکری به حال زمین و نفس‌هایی که به شماره افتاده‌اند، کنیم؟
زباله‌هایی که در کمال بی‌خیالی در طبیعت رها می‌کنیم، چرخه حیات را مختل می‌کنند و ضرر این بی‌فکری به‌طور مستقیم گریبان خودمان را می‌گیرد.
به احتمال زیاد، دیدن زباله‌هایی که در جنگل‌ها و سواحل زیبای کشورمان رها شده، قلب شما را هم به درد آورده است و حتی شاید دست به کار شده‌اید و به جمع‌آوری آنها پرداخته‌اید. اما آیا پس از چند روز و با هجوم مسافران جدید، دوباره شاهد تلنبار شدن زباله‌ها نبوده‌اید؟
چرا دوباره به اشتباه باز می‌گردیم؟
واقعیت این است که پاکسازی مداوم، فایده چندانی ندارد زیرا همه ما باید ابتدا با فرهنگ رها نکردن زباله در طبیعت آشنا شویم. هنگامی که زباله‌های رهاشده در مراکز تفریحی مانند دریا و جنگل را جمع می‌کنیم، افراد کمی متوجه این حرکت می‌شوند؛ اما با پاکسازی نقاط شهری که محل عبور و مرور مردم به‌ویژه کودکان است، گامی بزرگ در راستای تحقق اهداف خود برمی‌داریم.
بهتر است به جای نهی کردن دیگران، دست به کار شوید و در مقابل چشمان ناظران، زباله‌ای را که در پیاده‌رو رها شده است، در سطل بیندازید. با این کار برای یک لحظه بی‌آنکه زبان گشوده باشید، ناظران را بیدار می‌کنید. قدرت عمل ما به‌مراتب بیشتر از کلمات است. با کلمات شاید باعث رنجش دیگری شویم و حتی او را از همراهی بیزار کنیم، اما زمانی که خاموش، کار درست را انجام می‌دهیم، مشعل‌دار یک حرکت فرهنگی می‌شویم که ابتدا کودکان و سپس تمام اقشار را با خود همراه خواهد کرد.
به خاطر داشته باشید که کودکان می‌بینند و از ما یاد می‌گیرند. اگر کودک شما ناآگاهانه زباله را در طبیعت یا سطح شهر رها کرد، برگردید و زباله را بردارید و در اولین سطل زباله بیندازید. به این ترتیب فرزند شما با فرهنگ رها نکردن زباله آشنا می‌شود و از تکرار این رفتار خودداری می‌کند.
راهکارهایی ساده برای احیای طبیعت
باید از جایی آغاز کرد؛ ابتدا سراغ خودمان برویم و دست‌های پر مهر یکدیگر را برای پاکسازی و نظافت طبیعت بفشاریم. آدم‌های این روزها انسان‌های خسته‌ای هستند که دست‌کم 44 ساعت در هفته کار می‌کنند. شاید بد نباشد شرکت‌ها و سازمان‌ها، بخش کوچکی از این زمان را به آشتی انسان و طبیعت اختصاص دهند.
کافی است یک برنامه منظم برای حضور در طبیعت در نظرگرفته شود. با این کار نه‌تنها روحیۀ کارمندان بهبود پیدا می‌کند؛ بلکه فرصتی برای فرهنگ‌سازی نیز ایجاد می‌شود. شما می‌توانید در این برنامه از حضور اعضای خانوداۀ کارکنان خود نیز استقبال کنید و کودکان را برای فردایی بهتر آموزش دهید.
این همان اقدامی است که در شرکت آر جی ئی رخ می‌دهد. زمان آن رسیده است که همه ما ساعتی را به دور از کار و فضای اداری در دل طبیعت سپری کنیم. برای تجدید هر رابطه‌ای، به عشق و صرف زمان نیاز است. رابطۀ مخدوش انسان و طبیعت نیز از این قاعده مستثنی نیست. پس از مدتی، بودن در طبیعتی پاک و فرح‌بخش درست مانند استفاده از آخرین تکنولوژی‌های روز، به بخش جدانشدنی زندگی فرزندتان بدل می‌شود؛ به‌این‌ترتیب بشر و زمین روزگاری را در تعادل سپری خواهند کرد.
با آر جی ئی همراه می‌شویم
بچه‌های آرجی‌ئی با مدیریت حسن بهادری قراری گذاشته‌اند؛ قراری برای دور شدن از شهر و آرام گرفتن در دل طبیعت.
هفته‌ای یکبار و تنها یک ساعت از 44 ساعت کار هفتگی دور می‌شوند، پا بر خاک می‌گذارند و در این مسیر هرچه زباله است، جمع‌آوری می‌کنند. آر جی ئی‌ها، چهارشنبه‌های سبز را رأس ساعت 16.30 تا 17.30 در تاریخ شرکت ثبت کرده‌اند. شما برای آشتی همکارانتان با طبیعت چه برنامه‌ای در سر دارید؟
اگر رها کردن زباله و آسیب‌های طبیعت شما را ناراحت کرده است، فراموش نکنید همیشه باید از جایی آغاز کرد.