به گزارش خبرآنلاین، مجید قیصری در گفتگو با خبرآنلاین به بررسی داستان نویسی در حوزه جنگ پرداخت و گفت: «من فکر می‌کنم هر اثر هنری متاثر از شخصیت انسان است. نکته‌ای که امیدوارم به آن دست پیدا کنم این است که هنرمند خوب باید انصاف داشته باشد. امام حسین (ع) می‌گوید: «اگر دین ندارید، آزاده باشید»؛ رسیدن به این آزادگی سخت و جان فرساست. زمانی ما در فضایی قرار می‌گیریم که خوشایند دیگران است. در همین جنگ خودمان یک جاهایی است که واقعا به آن افتخار می‌کنم و یک جاهایی است که نقد کلی به آن دارم. جاهایی که خوب است را خوب می‌بینم و جاهایی را که بد است، بد می‌بینم. من برای خودم فیلتر نگذاشته‌ام که بگویم همه چیز یا خوب یا بد یعنی یک نگاه اسطوره‌ای که چه بخواهیم چه نخواهیم در ذات تفکر ما ایرانی‌ها است و هنوز نتوانسته‌ایم از آن کنده شویم. همه چیز را دوست داریم سفید یا سیاه ببینیم. به نظر من باید خوبی را خوب ببینیم و بدی را بد ببینیم. این شاخص را قرآن می‌دهد؛ کینه شما در قضاوتتان تاثیر نگذارد.»
قیصری ادبیات جنگ را یک سر فصل دانست و گفت: «ژانرهای متفاوت زیر مجموعه جنگ قرار می‌گیرد. دفاع یکی از ژانرهای جنگ است. شما زمانی که از خاکریز حرف می‌زنید از دفاع صحبت می‌کنید ولی وقتی از مادر شهید می‌گویید از تبعات جنگ حرف می‌زنید.» وی در مورد روند کاری خود نیز گفت: «من تعهدی ندادم که در یک زمینه داستان بنویسم. من در جامعهای زنده زندگی می‌کنم که هر روز به رنگی است؛ رنگ به رنگ است. مهم این است که چه مسئله‌ای دغدغه ذهنی‌ام می‌شود.»
وی در ادامه با رد این نظر که آثار خوب در فضای ادبی کشور عرضه نمی‌شود، تصریح کرد: «وقتی کسی می‌گوید اثری خوبی وجود ندارد من می‌فهمم که طرف اصلا کتاب‌خوان نیست چون کتاب‌های خوب زیاد هستند ولی باید اثر خوب را شناخت مثل اینکه بگویید میوه خوب در بازار نیست، آن فرد میوه خور نیست که این موضوع را بیان می‌کند چون میوه خوب در بازار وجود دارد، پول خوب بدهد میوه خود هم پیدا می‌کند.»
قیصری ادامه داد: «بیان این موضوع در اثر نارضایتی سیاسی است و به همین خاطر است که آن را جدی نمی‌گیرم چون می‌دانم پشت طرح این موضوع، جریانی غیر از شناخت ادبی وجود دارد. اگر مصداقی حرف بزنید قبول می‌کنم ولی اینکه کلی بگویید کار خوب تولید نشده به نوعی خامی است. ضمنا، اینکه هرکس بتواند وارد حوزه‌ای شود و در آن زور‌آزمایی کند چیز بدی نیست به خاطر اینکه در خُلق و طبع من نیست که بگویم هر کس از این دانشکده رد شد فقط او می‌تواند بنویسد و یک پدر خوانده بالای سر کار همه بگذاریم یا بگوییم هیچ کس حق نوشتن ندارد، هیچ کس حق فیلم ساختن ندارد چون باید جزو باند فلانی باشد تا بتواند بنویسد. در عصر اینترنت اینگونه حرف زدن کمال ناآگاهی است.»
وی حوزه نقد را حلقه مفقوده ادبیات ما دانست و گفت: «ما چیزی به اسم نقد نداریم وقتی در یک جامعه با بیش از هفتاد میلیون جمعیت و وجود شاعران و نویسندگان متعدد، به تعداد انگشتان دست مجله ادبی نداریم، وقتی حوزه نقد وجود ندارد، وقتی یک نقد نویس حرفه‌ای وجود ندارد که از راه نوشتن نقد، ارتزاق بکند؛ آثار خوب و بد با هم قاطی می‌شود.»
قیصری با اشاره به اینکه چون نویسنده واقعی مستقل فکر می‌کند، هیچ دولتی حاضر نیست که از آن‌ها حمایت کند، گفت: «نتیجه این امر این می‌شود که همیشه جزو سنت فرهنگی ایران بوده که هنرمند با دولت در تعارض بوده مگر اینکه مجبور می‌شده به خیلی از مسائل تن بدهد. مصداق هنرمند آزاده در فرهنگ ما فردوسی است. هنرمندان ما همیشه با خون دل و گذشت کارشان را پیش برده‌اند. اگر شاگردی تربیت می‌شود به این خاطر است که نویسنده یا هنرمند از جیب و وقت خودش مایه می‌گذارد، اتاق خودش را اختصاص می‌دهد به چند نفر که به دیدگاه خودش نزدیک باشد که برایش مایه اذیت و آزار نشود و شروع می‌کند به تربیت آن‌ها که آیا این کوشش ثمر بدهد یا ندهد.»
متن کامل این گفتگو را اینجــــا مطالعه بفرمایید.
291/60