فارین پالیسی طی مقاله ای به قلم استفان والت نوشت: وی با این حرکت زنجیره ای از حوادثی را رقم زد که تبعات آن تا سالها دامان وی و حکومت بعثی اش را گرفت. این ماجرا بر ایالات متحده هم بی تاثیر نبود. حتی برخی می توانند ادعا کنند که این حمله نخستین گام در زنجیره حوادثی بود که به جایگاه و موقعیت امریکا در منطقه بیشترین خسارت ها را وارد کرد.
وی با بیان اینکه همه ما می دانیم که در جنگ نخست خلیج فارس چه رخ داد،تصریح کرد پس از یک دوره کوتاه مدت دودلی در نهایت دولت جورج بوش پدر، ائتلافی بین المللی را برای خود دست و پا کرد که البته اکثر نظامی های حاضر در آن امریکایی بودند. این ائتلاف برای ادامه کار و توسل به خشونت دست به دامان شورای امنیت ملی شد و البته مجوز آن را هم دریافت کرد. در آن زمان هم برخی پیش بینی می کردند که جنگ طولانی مدت و خونین خواهد بود اما نیروهای ائتلافی به رهبری امریکا در چند روز ساختار نظامی ارتش عراق را بر هم زدند.
والت معتقد است اگر در آن زمان از عقل سیاسی برخوردار بودیم نیروهای خود را از منطقه بیرون می کشیدیم و همان نقش موازنه دهنده را بازی می کردیم. با این همه تصمیم صدام برای حمله به کویت نبود که ما را به انتخاب استراتژی بهره مندی دوجانبه واداشت.
او در پایان تاکید کرد این حمله نبود که ما را به نادیده گرفتن نیت های القاعده در عربستان و تهدیدهای نهفته در عراق وادار کرد. اما زمانی که در آینده نوبت به قضاوت برسد و تحلیل گران به دنبال کشف روزی باشند که انحلال قدرت امریکا در منطقه اغاز شد همگان به یاد جنگی می افتند که 21 سال پیش آغاز شد و نقظه آغاز این سقوط هم بود.
متن کامل این یادداشت را اینجا بخوانید./26151