امید سلیمی بنی: سارا تراب دانش آموزی که سال گذشته، رتبه دو کنکور علوم انسانی را به دست آورده از بهبهان به تهران آمد تا درس بخواند. اکنون او می گوید از دانشگاه تهران راضی نیست، چون برای مسئولان دانشگاه، دیدن نخبگان کنکور، عادی شده است.
دیدگاه شما درباره دانشگاه از پارسال تا حالا چقدر تغییر کرده است؟
یکی دو ترم وارد دانشگاه شده ایم، فضا را دیده ایم و ایده هایمان خیلی عوض شده. نگاه به دانش، انگیزه ها و اولیتها فرق می کند. بیشتر گلایه از این است که در دبیرستان، خصوصا علوم انسانی، برای ادامه تحصیلمان در دانشگاه آشنایی داده نشد. باید خودتان بروید دانشگاه و بفهمید. کافی است کسی در یکی دو ترم اول، نداند کجاست و بعد، می بینید که انصراف داده است.
یعنی از رشته تحصیلی تان راضی نیستید؟
روحیه و آرمان هایم با مباحث این رشته هماهنگ است، شاید جزئیاتش را دوست نداشته باشم، ولی روحیه اجتماعی بودنم، متناسب با این رشته است. بعد هم باید همه جانبه مسایل را نگاه کرد. یک کنکوری تک رقمی از من پرسید فضا چطور است، گفتم نباید تک بعدی باشی. وارد دانشگاه که شدی، باید با هر استادی، در هر مقامی که هست بتوانی ارتباط برقرار کنی، از او چیزی یاد بگیری.
از انتخاب رشته و محل تحصیل راضی هستید؟
از دانشگاه تهران نه، ولی از رشته ام راضی ام.
چرا از دانشگاه تهران رضایت ندارید؟
دانشگاه تهران، تمرکز خاص و ویژه روی این رشته ندارد. حاشیه پررنگ تر است. حاشیه های سیاسی، تفکرات مختلف، باندها و گروه هایی که ایده هایشان را به همدیگر جابه جا می کنند و دانشجویان را به طرف خودشان می کشند، خیلی فعالند. اگر فلان استاد بداند در فلان گروه هستی که چندان با او سازگار نیست، در نمره تاثیر می گذارد. حقوق را در کتابها می توان خواند ولی وقتی وارد دانشگاه می شوی، تمام این مسایل عوض می شود.
درباره تغییر دادن سرفصلهای رشته های علوم انسانی، به خصوص حقوق، نظرتان چیست؟
همه جای حقوق را نمی شود تغییر داد. بخشی از علوم حقوقی هستند که سیستماتیک نیستند، ما بدون دانستن مطالب ابتدایی، مجبوریم به مسایلی بپردازیم که اطلاعی از آن نداریم. ما چون از بیرون نگاه می کنیم، می گوییم حقوق رشته به روزی است، ولی در عمل که نگاه می کنیم، این موضوع، امکان ندارد. انگار حقوق به مصلحت دیگری به روز می شود نه مقتضیات زمان. مسایلی مانند تفکیک جنسیتی نیز حاشیه به وجود آورده و وقتی در حاشیه باقی می مانیم، مسایل، وجهه شان را از دست می دهد. من قرار است به عنوان یک خانم، امروز در کلاس، با آقایان و کار کردن با آنها آشنا شوم. بخشی از حقوق، به مطالعه مربوط است، ولی قسمتهای زیادی از آن، در جامعه شکل می گیرد.
درباره بازنشستگی استادان چه نظری دارید؟
درباره این نظری نمی دهم. باید به توانایی استادان نگاه کرد. یکی دو مورد از استادان بودند که بازنشسته شدند و بچه ها می گویند این استادان، سر کلاس، ایده های خود را به دانشجو منتقل می کرده اند.
اگر می گفتند برای ادامه تحصیل در بهبهان بمانید، چه کار می کردید؟
قبول نمی کردم.
درباره مهاجرت به خارج از کشور هم قبول نمی کنید؟
ترجیح می دادم یکی دو ترم اینجا باشم، بعد بروم. چون باید می دانستم در دانشگاه های ایران چطور تحصیل می کنند. با این حال می خواهم فضای حقوقی دیگری را تجربه کنم، برای همین می خواهم بروم.
چه دلیل دیگری برای ترک وطن دارید؟
به نظرم می آید اینجا شایستگی هایمان را جواب نمی دهند. دور و بری هایمان به ما می گویند شما نابغه اید، ولی وقتی وارد دانشگاه می شویم، به ما بی احترامی می کنند. برخوردهایشان شایسته نیست و حتی تشر هم می زنند. شاید کشورهای دیگر اینطور که می گویند احترام و لیاقت بیشتری را به کسی که عنوان نخبه را دارد، قائل هستند.
به عنوان نخبه کنکوری، وزارت علوم برای شما چه تسهیلاتی قائل شد؟
از طرف بنیاد ملی نخبگان، ماهانه به ما 130 هزار تومان، آن هم با 9 ماه تاخیر می دهند. وقتی خودم را در آنجا معرفی کردم، گفتند شما دنبال پول آمده ایم، درس خوانده اید تا بیایید و پول بگیرید. این حرف، جواب من نیست. چرا اینطور حرف می زنند؟ ممکن است احتیاج داشته باشم به این پول، ولی منت چنین پولی را برای چه به گردن آدم می گذارند؟
دانشگاه تهران تسهیلاتی به شما نداد؟
خیر، تسهیلاتی خاصی ندارد. انگار برایشان خیلی عادی است که رتبه های تک رقمی را هر سال جذب می کنند. فکر می کنم این باید یک افتخار برای دانشگاه باشد. ولی انگار برخوردهای نامناسب با نخبگان عادی شده، جالب اینجاست مردم می گویند شما نخبه اید و خیلی بهتان خوش می گذرد.
با این توصیفات، ادامه تحصیل تا کجا خواهد بود؟
دوست دارم در رشته خودم صاحب نظر باشم.
47/233