من قصد سخن گفتن درباره بازتاب‌های متفاوت این ماجرا را ندارم. اتفاقی است مثل خیلی از اتفاق‌های دیگر که دیر یا زود به دست فراموشی سپرده خواهد شد. فقط می‌خواهم بگویم انعکاس اخباری از این دست با هر قصد و نیتی که صورت بگیرد، منجر به خدشه‌دار شدن جایگاه ریاست جمهوری نمی‌شود. البته این گزاره در صورتی صحیح است که جایگاه ریاست جمهوری را جایگاهی صرفاً اجرایی بدانیم و برای آن شأنی قدسی و ماورایی قائل نباشیم.
این حرف‌ها به معنای مخالفت با محبوبیت یک رئیس‌جمهور نیست. رئیس‌جمهور مثل هر مدیر اجرایی دیگری می‌تواند به گونه‌ای رفتارکند و سخن بگوید که مردم دوستش بدارند و از دیدن، گفتار و کردارش لذت ببرند. بدون‌شک آنها که عکس آقای احمدی‌نژاد را بر دیوار خانه خود نصب می‌کنند خوب می‌دانند که عکس‌های چشم‌نواز و زیبا‌تری برای تزیین در و دیوار خانه آنها وجود دارد. آنها به دلایل دیگری رئیس‌جمهور‌شان را دوست می‌دارند؛ دلایلی که هرچه باشد ربطی به چهره کاریزماتیک و مبانی زیبایی‌شناسانه ندارد. اصلاً مگر یک مقام اجرایی هنر‌پیشه و یا مانکن است که از او توقع خوش‌تیپی و خوش قیافگی داشته باشیم؟!
غرض اینکه آقای احمدی‌نژاد رئیس‌جمهور است. عده‌ای ایشان را دوست می‌دارند و عده‌ای ایشان را دوست نمی‌دارند. عده‌ای ایشان را بهترین رئیس‌جمهور تاریخ ایران می‌دانند و عده‌ای ایشان را ناکار‌آمد‌ترین مقام اجرایی‌ای که تا به حال ایران به خود دیده. می‌توان بر سر درستی یا نادرستی این دعاوی چند و چون کرد اما به شرط آنکه اصل ماجرا را که همان فرشته نبودن یک مقام اجرایی است، بپذیریم.
اگر قرار باشد مثل بعضی از مداحان افراطی آقای رئیس‌جمهور ایشان را معجزه هزاره سوم، بدیل کوروش کبیر و یا مالک‌اشتر علی(ع) بدانیم طبیعی است که از انتظار خبر پرتاب کردن شیء به سمت ایشان برآشفته شویم و گمان کنیم به مقدسات و مبانی قدسی و معنوی ما توهین شده. متأسفانه همین افراط‌های عجیب بود که تفریط‌های غریب را در پی آورد و جالب است بدانیم نخستین کسانی که رئیس‌جمهور را به ناپسند‌ترین چیز‌ها متهم کردند، همان‌ها بودند که در ستایش او اغراق‌آمیز‌ترین الفاظ را به کار می‌گرفتند و سعی داشتند با هر ترفندی که شده به دیگران بقبولانند احمدی‌نژاد نه منتخب مردم، که هدیه‌ای آسمانی از سوی عالم غیب برای مردم ایران است اما آنها که خردک عقلی داشتند، نه آن ستایش‌ها را جدی گرفته و نه این اتهام‌ها را. آنها احمدی‌نژاد را صرفاً یک مقام اجرایی می‌دانستند و می‌دانند؛ یک مقام اجرایی که در فضای غیر‌احساسی و معقول درباره عملکردش خیلی چیز‌ها می‌توان گفت. آیا آن روز فرا می‌رسد؟!