برخی از رفتارهایی که اکنون در ایران کاملا رایج است، در هر اقتصادی در جهان یک شوک محسوب می شود.
اکنون بخش بزرگی از سرمایه های کشور در بازارهایی سرمایه گذاری شده است که ارزش افزوده آنها صفر مطلق است. مثل بازار ارز ، طلا و فلزات گرانبها ، زمینهای بایر و مسکن های خالی ، رمز ارز ، سپرده های بانکی و ...
سرمایه داران ما بجای تولید برای حفظ ارزش دارایی به بازارهایی هجوم آورده اند که نه یک ریال ارزش افزوده دارند و نه حتی یک شغل ایجاد می کنند. این کار مصداق خودکشی از ترس مرگ است.
بدون شک این سرمایه‌گذاری های غلط و نبود قانون برای هدایت سرمایه های کشور به ریل منطقی و درست هم برای سرمایه گذاران و هم برای مردم و کشور بحران آفریده است.
نظام سرمایه داری ما در تورم سرمایه گذاری می کند. این یک رفتار حیرت‌انگیزاقتصادی است و هیچ کشوری با سرمایه گذاری در تورم که یک بیماری اقتصادی است، رشد نکرده است . دولت با سرمایه داران بر سر افزایش تورم تبانی می کنند و سرمایه دار فاقد سواد اقتصادی به غلط تصور می کند تورم سود است .
سرمایه دار ایرانی در پایان سال مجبور است برای به‌روز رسانی کسب و کار خود و جبران تورم، بخش بزرگی از سود خود را هزینه کند تا بتواند به فعالیت خود ادامه دهد و ادامه فعالیت با نرخ های سال گذشته عملا غیر ممکن است .
بدتر آنکه باید بایت این هزینه سنگین از منابعی استفاده کند که مشمول مالیات بوده و بیش از ۲۵ درصد مالیات آن را پرداخته است. این یعنی حدود ۶۵ درصد سود خود را باید برای جبران تورم هزینه کند. هزینه جبران تورم به اندازه نرخ تورم است و سالی حدود ۴۰ درصد سود را شامل می شود اما در صورتهای مالی درج نمی شود.
در شرایط رکود ـ تورمی که به کشور پس از جنگ تحمیلی تحمیل شده است ، کارفرمای ایرانی از پرداخت حقوق مکفی و حفظ قدرت خرید کارگر خودداری می کند. این اقدام رکود را بدتر می کند و هر محصولی با هر کیفیتی که تولید شود، خریدار ندارد.
سرمایه در ایران بسیار گران و هزینه فرصت مفتخوارگی بسیار پایین است. در کشورهای پیشرفته برای اینکه یک نفر بتواند کار نکند به ۱/۵ تا ۴ میلیون دلار سرمایه نیاز دارد اما در ایران با ۲۲ هزار دلار هم می‌توان کار نکرد.
کارشناس اقتصادی
21212