ناگفته‌هایی از شکست حصر آبادان

در این یک سال، دیگر جبهه‌بندی جهانی مشخص شده بود؛ عراق و سایر کشورها در یک سو و ایران به‌تنهایی در سوی دیگر قرار گرفته بود. حمایت کشورهای عربی از صدام که از همان ابتدا واضح بود. شوروی و آمریکا که دو ابرقدرت روز جهان بودند، حمایت سیاسی و تسلیحاتی علنی از رژیم بعث داشتند. کشورهای اروپایی هم ایران را در ادامه جنگ مقصر می‌دانستند و در حالی‌که عراق مناطق زیادی از ایران را اشغال کرده بود و روزانه شهرها و مناطق مهم ایران را گلوله‌باران می‌کرد، آن‌ها معتقد بودند آشتی‌ناپذیری ایران، دسترسی به صلح از طرق دیپلماتیک را ناممکن کرده است.

 رزمندگان ایران هم در طول این یک سال، در خرمشهر و در جبهه‌های مختلف جانانه جنگیده بودند و حالا در آغاز سال دوم نبرد، عراق با وجود برتری واضحش در نیرو و تجهیزات، در سراسر خطوط نبرد زمین‌گیر و پیش‌روی‌هایش متوقف شده بود. بنی‌صدر هم از ایران گریخته بود، فرماندهی کل قوا حالا در دست امام خمینی بود و ارتش و سپاه به هم نزدیک‌تر شده بودند.حالا نوبت آن بود که نیروهای ایران فرمان جنگ را به دست بگیرند و عملیات‌های دفاعی به عملیات‌های تهاجمی مبدل شوند. البته در چند ماه گذشته ارتش، سپاه و نیروهای مردمی هرکدام عملیات‌های کوچک تهاجمی انجام داده بودند که موفق هم بود و منجر به آزادسازی مناطق محدودی شده بود.

حالا در آغاز مهرماه ۶۰، رزمندگان خود را برای اولین عملیات بزرگ آماده می‌کردند. یعنی عملیات ثامن‌الائمه که هدفش نجات آبادانی بود که یک سال بود در محاصره نیروهای متجاوز و زیر گلوله‌باران شدیدی قرار داشت. 

وقتی خرمشهر اشغال شد، نحوه اشغال آن و اتفاق‌هایی که در جریان تصرف خرمشهر افتاده بود، افکار عمومی را به‌شدت جریحه‌دار کرده بود، و برای همین اشغال شدن آبادان، چیزی بود که رزمندگان ایرانی از ارتش گرفته تا سپاه و ژاندارمری و نیروهای مردمی با تمام توان از آن ممانعت کردند. حتی مردم عادی مانند روزهای مقاومت در خرمشهر، به میدان آمدند. یکی‌شان دریاقلی سورانی اوراق‌فروش آبادانی بود که پیش‌روی شبانه عراقی‌ها را دیده و سوار دوچرخه‌اش شده و کیلومترها رکاب زده بود تا خبر تحرک مخفیانه نیروهای عراق را به فرماندهان ایرانی برساند. خبر را هم به‌موقع رساند و این‌طوری آبادان از دچار شدن به سرنوشت خرمشهر نجات یافت.

 بعد از آن، نیروهای ایران هر طور که بود، برای یک سال اجازه ندادند که پای عراقی‌ها به آبادان برسد. حالا می‌خواستند محاصره تقریبا کامل آبادان را بشکنند. فرمان هم که از آبان سال قبل صادر شده بود: حصر آبادان باید شکسته شود.

این کار با انجام عملیات شهید مدنی که چند روز پیش انجام شده بود و در جریان آن غرب سوسنگرد و دهلاویه آزاد شده بود، آسان‌تر شده بود. این حملات موفق، روی روحیه نظامیان عراقی هم اثر تخریبی شدیدی داشت. میزان فرار عراقی‌ها از برابر نیروهای ایران به اندازه‌ای رسیده بود که ستاد فرماندهی جنگ عراق اعلام کرد نظامیانی که از برابر ایرانی‌ها می‌گریزند، بی درنگ محاکمه و محکوم به اعدام شوند و بازماندگان آن‌ها از حمایت‌های اعطایی محروم شوند.

 عملیات شکست حصر آبادان که ابتدا عملیات حمزه سیدالشهدا نام داشت، با پیشنهاد لشکر ۷۷ خراسان، به نام حضرت ثامن الائمه (ع) نام‌گذاری شد. رمز شروع آن هم نصر من‌الله و فتح قریب انتخاب شده بود.

قرار بود نیروها در سه محور اصلی و یک محور پشتیبانی وارد عمل بشوند. محورهای اصلی شامل: محور دارخوین، به فرماندهی سرهنگ مهدی فرمنش و حسن باقری که در شرق کارون عمل می‌کردند و باید پل قصبه بر روی کارون را تصرف می‌کردند.

محور فیاضیه به فرماندهی سرهنگ کهتری و یحیی رحیم‌صفوی. در این محور با پیش‌روی در جاده اهواز -آبادان باید پل حفار را تصرف و به نیروهای محور اول می‌پیوستند که در این صورت راه فرار عراقی‌ها بسته می‌شد.

محور ذوالفقاری به فرماندهی سرهنگ منوچهر امینیان و غلامعلی رشید که در جناح راست محور فیاضیه عمل می‌کرد.

و در محور ماهشهر هم نیروهای سپاه و ژاندارمری حضور داشتند و ماموریت‌شان این بود که نیروهای عراق را درگیر کنند تا نیروهای دو محور اصلی دارخوین و فیاضیه بتوانند عقبه عراقی‌ها را ببندند و آن‌ها را در محاصره ایرانی‌ها گیر بیندازند. 

رزمندگان خط مقدم هم از نیروهای پیاده ارتش و سپاه تشکیل می‌شد و هدایت آن‌ها در خط اول نبرد به عهده کسانی مثل حسین خرازی، مصطفی ردانی‌پور، یدالله کلهر و مرتضی قربانی و احمد کاظمی بود که بعدها به رده‌های بالای فرماندهی لشکرهای سپاه هم رسیدند.

یکی از اقدامات پیش‌بینی‌شده در این عملیات آتش زدن کارون بود. به همین منظور، نیروهای شرکت نفت با لوله‌گذاری شب عملیات بین دو پل قصبه و حفار و در محوری که عراقی‌ها حضور داشتند، نفت سیاه روی کارون وارد کردند و صبح عملیات، این نفت آتش زده شد و مانع از تحرک عراقی‌ها در اطراف پل‌ها شد. دود این آتش، دیدبانی آتشبارهای عراقی را مختل می‌کرد و مانع می‌شد از این که بتوانند ایرانی‌ها را با آتش توپخانه‌شان گلوله‌باران کنند.