بهروز بیرانوند : مجتمع ورزشی سیف که قدمتی نزدیک به هفتاد سال دارد، از مهم‌ترین مراکز ورزشی خرم‌آباد و بخشی از تاریخ ورزش لرستان به شمار می‌رود. این مجموعه در دهه ۱۳۳۰ با نام باشگاه تاج احداث شد و پس از پیروزی انقلاب اسلامی، توسط دولت مصادره و با نام باشگاه آزادی ادامه فعالیت داد. در دهه هشتاد، بر اساس رأی قوه قضاییه، مالکیت آن به بانی آن استاد سید نورالله سیف بازگردانده شد و از آن زمان با نام کنونی مجتمع ورزشی سیف شناخته می‌شود.
براساس گزارش رسمی کارشناس دادگستری (مهندس فیلی – سال ۱۳۸۰)، مساحت کل زمین این مجموعه ۱۷۹۰/۵ مترمربع بوده که از آن مقدار، حدود ۹۵ مترمربع در سنوات گذشته به همسایه شمال‌غربی واگذار شده است. از این زمین، ۲۸۷ مترمربع شامل واحد مسکونی در ضلع جنوب‌شرقی و حدود ۱۴۰۸/۵ مترمربع مربوط به فضای ورزشی است. ارزش زمین و ابنیه در آن زمان مجموعاً ۲۴۶ میلیون تومان تعیین و به اداره کل تربیت‌بدنی وقت اعلام گردیده بود.
با وجود پیشینه تاریخی، فرهنگی و اجتماعی این مجموعه، اکنون خبرهایی از تصمیم احتمالی برای فروش یا واگذاری آن در قالب طرح مولدسازی شنیده می‌شود. اما پرسش اساسی این است که:
براساس کدام شاخص و منطق یا توجیه کارشناسی، چنین مکان ورزشی فرهنگی مهمی مازاد یا کم‌بازده تلقی شده است؟
در شرایطی که خرم‌آباد با کمبود جدی فضاهای ورزشی مواجه است و بسیاری از خانواده‌ها توان مالی پرداخت هزینه استفاده از سالن‌های خصوصی را ندارند، فروش چنین مکانی عملاً به معنای محروم‌کردن نوجوانان و جوانان از حق ورزش و نشاط است. ورزش، نه فقط برای قهرمانی، بلکه برای سلامت جسمی، روحی و اجتماعی جامعه حیاتی است و حذف دسترسی عمومی به آن، می‌تواند پیامدهای منفی فراوانی به همراه داشته باشد.
بر اساس اصل ۴۴ قانون اساسی، اقتصاد کشور باید بر سه پایه‌ی دولتی، تعاونی و خصوصی استوار باشد. اما تأکید بیش از حد بر خصوصی‌سازی، آن‌هم در شرایط دشوار اقتصادی کنونی، نوعی نادیده‌گرفتن واقعیت‌های اجتماعی و فاصله گرفتن از عدالت اقتصادی است. خصوصی‌سازی بدون توجه به توان مردم، در عمل به سود طبقات مرفه و به زیان اقشار ضعیف جامعه تمام می‌شود؛ درست همان نگرشی که از الگوی اقتصادی فریدمن، اقتصاددان آمریکایی و برنده جایزه نوبل، الهام گرفته شده است الگویی که به‌رغم رشد شاخص‌های سرمایه‌داری، موجب شکاف طبقاتی و آسیب‌های عمیق اجتماعی در جوامع مختلف گردید.
امروز که جامعه با مشکلاتی چون بیکاری، فقر، نابرابری، اعتیاد و آسیب‌های روانی و اجتماعی روبه‌روست، ورزش یکی از مؤثرترین ابزارهای پیشگیری و بازسازی روحی جامعه است. واگذاری یا فروش مکان‌هایی مانند مجموعه سیف، نه‌تنها کمکی به مولدسازی نمی‌کند، بلکه سرمایه‌ی اجتماعی شهر را از بین می‌برد و هزینه‌های روانی و اجتماعی بیشتری بر دوش مردم می‌گذارد.
بنابراین، شایسته است مسئولان وزارت ورزش و جوانان، اداره‌کل ورزش و جوانان لرستان و سایر دستگاه‌های تصمیم‌گیر، با در نظر گرفتن واقعیت‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جامعه، از هرگونه تصمیم شتاب‌زده درباره فروش یا واگذاری این مجموعه تاریخی و ارزشمند خودداری کرده و با حفظ مالکیت عمومی و احیای کارکرد فرهنگی و ورزشی و همچنین بازسازی آن، گامی در راستای تقویت سلامت جسمی و روحی مردم و پاسداشت تاریخ ورزش خرم‌آباد بردارند چرا که ورزش سرمایه‌ای مردمی است، نه کالایی برای فروش.
* مشاور و مسئول اسبق دفاتر فنی ادارات کل ورزش و جوانان استانهای لرستان، هرمزگان و گیلان