اما برنامه‌های تلویزیون ایران در روز تولد مولا علی(ع)، حسابی کفری‌ام کرده،به والله.تلویزیون ایران انگار اصلاً حالی‌اش نیست یا نبوده که تولد چه کسی بوده و تصورش این بوده که روز شهادت است و همه‌ی مردم باید عزاداری کنند.
یک نفر به من بگوید در این مملکت چه وقت مردم باید شاد باشند؟ اگر روز میلاد «صدای عدالت انسانی»[به قول جورج جرداق مسیحی] شاد نباشند لابد باید بعد از مرگ‌شان شاد باشند؟! مگر ملت ایران تارک دنیا شده‌اند که تلویزیون ایران با این همه ادعا در حوزه رسانه و مخاطب‌شناسی و ال و بل،روز تولد تنها کسی را که در تاریخ اسلام، «امیرالمؤمنین» اسم اوست [نه مقام‌اش یا صفت‌اش یا تملقی مُنشیانه] بدل می‌کند به رژه اشک و آه؟
البته می‌دانیم مشکل از کجاست؛ وقتی کیاست نباشد این قصه‌ها طبیعی‌ست.وقتی یک رسانه، تکلیف‌اش با اصول اولیه ارتباط دو طرفه‌اش با مخاطبان ملی‌اش روشن نباشد،عزای 15 خرداد شمسی را که با جشن 13 رجب قمری مصادف شده،ارجح می‌داند و متوجه نمی‌شود آنهایی که 15 خرداد 42 ریختند توی خیابان‌های تهران و ایران، به عشق مولود کعبه و اهل بیت‌اش چنین کردند نه به دلایلی که گردانندگان این رسانه[لابد!] می‌دانند و ما نمی‌دانیم!
روزگاری بود که تلویزیون دو کانله ایران ،روزهای عزا هم،برنامه کودک را متفاوت از باقی برنامه‌ها پخش می‌کرد تا قصه ، آن نشود که دستور معاویه بود[به روایتی] برای علی(ع)ستیزی اعراب از کودکی[بازیچه‌ای را یا بره‌ای را به دست کودک می‌دادند و بعد از مدتی که کودک دل می‌بست به آن، از او به زور می‌ستادند و می‌گفتند :«علی بردش!»]؛اما الان تلویزیون 16 کاناله ما هم در روزهای جشن[روز عزا که پیشکش]،برنامه عمو قناد را هم مشمول قواعد رسانه‌ای روز عزا می‌کند و کودکان دلزده می‌پرسند:«امروز مگه چه روزیه که برنامه‌ها این جوری شدن؟»
لازم نیست دوستان به فکر مهار برنامه‌های ماهواره‌ای فراز ایران باشند و دائم همایش بگذارند و برنامه‌ریزی کنند و مالیات این ملت را بشقاب میوه و اضافه‌کار و پول شام و ناهار درجه یک کنند ، همین که جلوی ندانم‌کاری‌های خودشان را بگیرند ما متشکریم!لابد قصه آن بنده‌خدایی را که در مسابقه دوستانه ایران و آرژانتین دائم به دروازه خودی گُل می‌زد ،شنیده‌اید!همانی که مربی ایران داد می‌زد:«مارادونا رو ولش کنین!جلوی اینو بگیرین!»