وی نوشت: آخرین واکنش برخی از نیروهای اصولگرا به سخنان مشایی در مورد درک و فهم انسان ها از خدا و اینکه خداوند نمی تواند محور وحدت میان انسان ها باشد! بسیار قابل تأمل است. هر چند مشایی گفته، سخنانش به درستی منعکس نشده و برداشت های ناصواب، به خاطر انعکاس ناصحیح صحبت هایش بوده، لکن CD سخنرانی ایشان گویای این واقعیت است که به اظهارات مشایی اشکالات اساسی و مبنایی وارد است و به هیچ عنوان نمی توان آن را توجیه کرد.
وی افزود:آنچه در این یادداشت مدنظر می باشد، توجه دادن رئیس جمهور محترم به یک مطلب مهم و اساسی در مورد جناب آقای مشایی است. بسیاری از نیروهای ارزشی و دلسوز انقلاب و نظام اسلامی، انتظار داشتند با توجه به مجموعه مسائلی که در خصوص ایشان در دولت نهم مطرح گردید، رئیس جمهور در تداوم همکاری وی با دولت دهم تجدیدنظر کرده و ایشان را کنار بگذارد. هر چند دعوت به همکاری و انتخاب افراد برای واگذاری مسئولیت ها در چارچوب قانون از اختیارات رئیس جمهور است ولکن، دردسرسازی های مشایی برای اصولگرایان در دولت نهم، چنین توقع و انتظاری را میان آنان شکل داده بود. در چنین فضایی بود که برخلاف انتظار، رحیم مشایی از سوی احمدی‌نژاد به عنوان معاون اولی رئیس جمهور منصوب گردید و این انتصاب، معادله را پیچیده تر ساخت. ملتهب شدن فضای سیاسی جامعه و به ویژه در میان نیروهای ارزشی و اصولگرا به واسطه این انتصاب و کم لطفی رئیس جمهور نسبت به تمامی درخواست ها، توصیه ها و تذکرات خیرخواهان دلسوز مبنی بر کنار نهادن رحیم مشایی از دولت، موجب گردید تا رهبر معظم انقلاب اسلامی با ارسال نامه ای برای رئیس جمهور، به این موضوع خاتمه دهند. هر چند تأخیر رئیس جمهور برای اجرای امر رهبری در کنار نهادن مشایی از پست معاون اولی، مشکلاتی را به دنبال داشت، لکن به نظر می رسد احمدی نژاد روح پیام مقام معظم رهبری را آنگونه که شایسته بود دریافت نکرد. اگر این پیام به خوبی دریافت می گردید، در واگذاری مسئولیت های کلیدی به مشایی در دولت دهم پایان داده می شد و اکنون شاهد واکنش های تند و انتقادی اصولگرایان به مشایی و احمدی نژاد نبودیم.
اگر به روح این پیام توجه بیشتری می شد، پس از لغو حکم انتصاب معاون اولی، حکم رئیس دفتر ریاست جمهوری برای مشایی صادر نمی گردید. صدور حکم رئیس دفتر ریاست جمهوری نیز بازتاب ها و واکنش های خود را به دنبال داشت و اکنون با افزایش اختیارات دفتر، مسئولیت مناطق آزاد نیز به مشایی واگذار شده و گویا مقام سخنگویی دولت نیز فقط از عهده مشایی برمی آید! این روند، یعنی بی توجهی به مصلحت دولت و رئیس دولت بیش از دیگران باید مصلحت خود و دولتش را مورد توجه قرار دهد.