سال‌هاست که درباره اوضاع زندان‌ها خبرهای خوبی نمی‌شنویم. از وفور مواد مخدر در زندان‌ها تا ناامنی. حتی درباره زندانی مثل زندان رجایی‌شهر خبرهای وحشتناکی به گوش می‌رسد که دل هر دردمندی را به درد می‌آورد. من از صحت و سقم اخباری که به گوش می‌رسد اطلاع چندانی ندارم منتهی یکی از پرسش‌های همیشگی من این بوده که چرا هیچ‌کس از مسوولان رده‌بالای نظام به این اخبار واکنشی نشان نمی‌دهد.

 اگر این اخبار درست است که بالاخره باید فکری به حال و روز زندان‌های کشور کرد. تا جایی که من به خاطر دارم زمانی گفته می‌شد زندان‌های ما باید تبدیل به دانشگاه شود. یعنی یک زندانی در دوران محکومیتش باید تحت آموزه‌هایی انسان‌ساز قرار بگیرد، آیا به راستی امروز زندان‌های ما چنین وضعیتی دارند؟ اگر دارند که چه بهتر اما اگر ندارند بالاخره باید فکری کرد که اگر زندان‌های ما دانشگاه نیستند دست‌کم محلی برای آموزه‌های بذهکارانه نباشند. این که رئیس‌جمهور محترم به فکر بازدید از زندان اوین افتاده‌اند فی‌نفسه امر مذمومی نیست. به شرط آنکه شائبه سیاسی‌کاری در آن نباشد که هست و متاسفانه باید بگویم بدجوری هم هست. اگر حقیقتاً آقای رئیس‌جمهور اوضاع و احوال زندانیان برایشان مهم است چرا تا به امروز به فکر بازدید از زندان نیفتاده‌اند؟ چرا در سفرهای استانی‌شان به زندان‌ها سری نزده‌اند؟ چرا پس از آنکه مشاور محترم ایشان راهی زندان شدند فکر بازدید از زندان اوین را طرح می‌کنند؟ این همه آدم بی‌پناه و بی‌دفاع که به جرم‌های بسیار کوچک این روزها در زندان به سر می‌برند لیاقت سرکشی رئیس‌جمهور مهرورز و عدالت‌گستر ما را نداشتند؟ متاسفانه شائبه سیاسی‌کاری آنقدر در رفتار مسوولان ما پررنگ شده که حتی اگر کار خیری هم بخواهند صورت دهند کسی آنها را باور نخواهد کرد. اگر فرداروزی آقای رئیس‌جمهور به زندان تشریف ببرند و پای درددل زندانی‌ها بنشینند و بعد از زندان بیرون بیایند و بخواهند آن درددل‌ها را انعکاس دهند آیا کسی باور می‌کند که قصد و نیت ایشان خیرخواهانه است؟ امیدوارم حداقل این حرف‌ها با گوش سیاست شنیده نشود و مخاطبان این یادداشت در نیت خیر صاحب این قلم شک نکنند.
 

منبع: خبرآنلاین