بی‌هیچ حرفی، نشسته در خانه، پای تلویزیون و فوتبال. سیما و تصویر زنده مسابقه فوتبالی «ملی» و بی‌ارتباط به فوتبال «ملی ایران». شمارش حضور آخرین تیم‌ها در جام‌جهانی؛ الجزایر-مصر رودررو. رقابتی فوتبالی-سیاسی؛ موقعیتی جاودانه برای دو تیم و تماشاگرانی که در طول مسابقه درصد هیجان را بالا و پایین می‌برند. برای جلوگیری از درگیری احتمالی بین هواداران دو تیم از هزاران نیروی پلیس استفاده شده و اوج هیجان زمانی است که الجزایر به گل می‌رسد. شادی الجزایر و پایان رؤیای مصر ساعتی بعد. جشن «ملی» الجزایر برای راهیابی به جام‌جهانی و آسوده خاطر شدن فیفا از مشخص شدن یک تیم دیگر در جام‌جهانی.
ساعتی بعد، تصویر زنده مسابقه پرتغال- بوسنی، در حالی که بلاژویچ هم هست. سرمربی تیم‌ملی بوسنی و یادآور زمانی که سرمربی تیم‌ملی ایران بود. باخت این تیم به تیم قدرتمند پرتغال و نرفتنش به جام‌جهانی، ناکامی بلاژویچ را به همراه دارد.
گرچه پرتغال تیم دیگری است که به جام‌جهانی صعود کرده، اما چهره درهم بلاژویچ یادآور روزهای حسرت‌بار مقدماتی جام‌جهانی 2002 است. پرتغال اما بالطبع تیم قدرتمندتری نسبت به بوسنی بوده و حضورش در جام‌جهانی عجیب نمی‌نماید؛ چون فرانسه، تیمی که بازی‌اش با ایرلند با تأخیر پخش می‌شود، اما پخش می‌شود و گرچه فرانسه برای حضور در جام‌جهانی آفریقای‌جنوبی به دردسر افتاده، اما در مسابقه پایانی حتی سارکوزی هم به صعود امیدوار است.
رئیس‌جمهوری فرانسه در حالی در ورزشگاه حضور دارد که زیدان هم هست و در حضور آنها گل رابی کین، هیجان مسابقه را دو چندان کرده. اگر فرانسه به جام‌جهانی صعود نکند؟ فرانسه در وقت‌های اضافه مسابقه جواز حضور در جام‌جهانی را در کشورش نگه می‌دارد و خبرها حاکی از صعود سه تیم دیگر یعنی اسلوونی، یونان و اروگوئه به جام‌جهانی دارد. در اوج هیجان و در شرایطی که اروگوئه تیم آخری است که می‌تواند تابستان سال آینده بلیت سفر به آفریقا را تهیه کند،
تیم ملی ایران مدت‌هاست که جام‌جهانی را فراموش کرده. یعنی مدت‌هاست که علی دایی سکوت پیشه کرده و محمد مایلی‌کهن رو به نوشتن آورده. مدت‌هاست که «منشور اخلاقی» ناگفته به هدف اصلی فدراسیون فوتبال تبدیل شده. مدت‌هاست که مصاحبه‌های امیدوار‌کننده افشین قطبی بعد از حذف تیم‌ملی فدراسیون علی کفاشیان را تحث‌تأثیر خودش قرار داده. لابد رئیس فدراسیون و سرمربی تیم‌ملی به موازات صعود آخرین تیم‌ها به جام‌جهانی، حذف ایرلند، بوسنی و... را با تیم‌ملی مقایسه خواهند کرد؛ از مقایسه‌ای نابرابر که تنها امید بیهوده‌ای را به تصویر می‌کشد.
وقتی که در این روزها دغدغه‌های افشین قطبی برای تیم‌ملی از نوع دیگری است. او در ساعات برگزاری مسابقه‌های پلی‌آف مقدماتی جام‌جهانی، تازه از مسابقه با مقدونیه فارغ شده و نگرانی‌اش متفاوت بود. از جنس مردی که در گرفتن نتیجه پیروزی در یک بازی دوستانه ناکام بوده و گفته از بازیکنانش راضی نیست.
چیزی حدود چهار ماه بعد از حذف تیم‌ملی از جام‌جهانی و در شرایطی که تیم‌ملی برای مقدماتی جام‌ملت‌های آسیا با تیم‌هایی چون اردن بازی می‌کند. در اوج بی‌هیجانی روی سکوهای استادیوم آزادی، وقتی که مدت‌هاست فوتبال و به خصوص فوتبال ملی تماشاگر ندارد. در حالی که تیم‌ملی نسبت به مقدماتی جام‌جهانی تغییر چندانی نداشته. تنها خداحافظی خودخواسته مهدوی کیا، کریمی و هاشمیان بوده که در دوره حضور دایی، این بازیکنان هم کمتر برای تیم‌ملی بازی کردند. و جوانگرایی که باید، در زمان مربیگری دایی انجام شده. یعنی پیش از اینها، ریسک شده. حالا چهار ماه است که تیم‌ملی تغییر چندانی نداشته. تیم‌ملی همان است که پیش از اینها بود. و امیدی که نیست.