«گفت: در مراسم روز پنج شنبه استادیوم آزادی، آقای میم شرکت نکرده بود.
گفتم: کلک مرغابی زده بودند. اول وانمود کردند که قرار است شرکت کند تا شرکت کردن او تبدیل به خبر شود و اسم طرف مطرح شود ولی بعدا شرکت نکرد تا شرکت نکردنش خبری شود!
گفت: احتمالا از فردا می گویند؛ حالا دیدید که مراسم به خاطر معرفی او نبود؟! و از این طریق سعی می کنند باز هم نام طرف را خبرساز کنند....»
روزنامه آرمان روابط عمومی نیز به قلم «صادق زیباکلام» نوشت:
دولت (در برنامه روز 5شنبه) انتظار یک اجتماع 100هزار نفری را می‌کشید در حالی که در عمل و در خوشبینانه‌ترین حالت، جمعیتی که آمده بودند به 50هزار نفر هم نمی‌رسید. دلیل دیگر عدم پیروزی احمدی‌نژاد، غیبت رحیم‌مشایی بود. غیبت ایشان البته و در عین حال پاسخی هم بود به تبلیغات پرسر و صدا و بی‌حساب و کتاب اصولگرایان که ادعا می‌کردند وی می‌خواهد در این گردهمایی به طور رسمی نامزدی رحیم‌مشایی را اعلام کند.
البته اصولگرایان از دو جنبه می‌توانند ادعای پیروزی کنند. نخست، عدم‌استقبال چشمگیر طرفداران احمدی‌نژاد و دوم، غیبت رحیم مشایی. اما چرا آنها نمی‌توانند ادعای پیروزی کامل کنند؟ یا به بیان دیگر چرا نمی‌توان اصولگرایان را پیروز «بازی» روز پنجشنبه دانست؟ نفس برگزاری گردهمایی ورزشگاه آزادی به‌رغم مخالفت‌های اصولگرایان در حقیقت یک پیروزی برای احمدی‌نژاد بود. یقینا اگر این میزان مخالفت در مقابل فرد دیگری صورت می‌گرفت، او تسلیم می‌شد اما احمدی‌نژاد در برابر همه مخالفت‌ها ایستاد و این میتینگ را برگزار کرد. می‌ماند نتیجه اخلاقی که از این «بازی» می‌توان گرفت.
بالاترین نتیجه اخلاقی که مانع می‌شود نه اصولگرایان و نه احمدی‌نژاد نتوانند ادعای پیروزی کنند، بی‌توجهی و نادیده گرفتن اصول و اخلاق سیاسی از جانب هر دو «تیم» بود. اینکه مشخصا منبع هزینه‌های برگزاری این گردهمایی اعلام نشد نشان داد که اخلاق سیاسی چندان برای تیم برگزار کننده معنا ندارد. از سوی دیگر اصولگرایان نیز با نشان دادن انواع مخالفت‌ها با برگزاری این میتینگ نشان دادند که خیلی تاب و تحمل رقابت و رقیب را ندارند./2727